We denken te weten hoe een regenboog eruitziet. Algemeen bekend is de klassieke boogvormige, maar er zijn zoveel verschillende soorten die wij niet met het blote oog kunnen waarnemen. Regenbogen zijn een optische illusie die optreedt wanneer licht breekt door vocht in de atmosfeer. Als kind voelde het voor mij als een onmogelijke magie. Een geschenk uit de lucht. We zijn er zo zeker van dat we weten waar we naar kijken en wat we ervaren in deze wereld. Dat is het leidende thema van “Parallel Timeline” met een omgekeerde regenboog op de hoes. Het vijfde wapenfeit van de Amerikaanse formatie Slothrust.

Op de opvolger van het drie jaar geleden verschenen The Path lardeert de band de liedjes vaker dan voorheen met electronische elementen, om hun liedjes op te leuken. Ik ben een voorstander van echte instrumenten, mijmert zangeres Leah…. Misschien is het omdat ik een Leeuw ben dat ik wil blijven experimenteren.

De blazers van het vorige album ontbreken. Zo ook het zware en gruizige gitaargeluid en het kleurrijke aspect zijn minder prominent aanwezig op de nieuwe worp. Bovendien is “Parallel Timeline” mijlenver verwijderd van de ongedwongen punk-as-fuck mentaliteit van het zelfgeproduceerde werk uit hun begin periode, die even grillig en dynamisch klonk als de bandnaam.

Op “Parallel Timeline” verliezen Leah Wellbaum (zang, gitaar, toetsen), Kyle Bann (basgitaar, toetsen) en Will Gorin (drums, toetsen) steeds meer hun wilde haren. Niet dat deze plaat braaf is, daar hoef je niet bang voor te zijn. Maar het is anders. Overtuigender? Mwa. Zelfverzekerder? Ook dat, maar vooral afgeronder en melodieuzer dan op de ingeslagen weg van “The Path” met de rauwe energie van het podium in een ietwat ondergeschikte rol.  Het is muziek die zowel in het hard als het zacht mij geregeld van de sokken wist te blazen. Het is een interessante ontwikkeling maar ook een prettige.

www.slothrust.com

(Johan Schoenmakers)