Het was feest zondag 24 april! Wie zou jij uitnodigen op je verjaardagsfeestje? Promotor Hans van Polanen, die op deze  dag zijn verjaardag vierde, twijfelde geen moment: Jeb Roy Nichols, al jaren een muzikale held van hem én hij was nog nooit in Qbus geweest. Nichols kwam, voor een exclusief optreden, zijn feestje opluisteren en hiermee kwam Hans zijn  lang gekoesterde wens in vervulling. 

Nichols, geboren in Amerika maar alle jaren wonend op een boerderij in Wales, is meer dan een singer-songwriter. Het is een artiest in de breedste zin des woords. Hij schrijft, hij schildert (artwork was na afloop te koop) en is een zeer begenadigd componist (eigenlijk meer een liedjessmid) met een prachtig mooie en nasale strot.

Tijdens deze tour wordt hij vergezeld door Clovis Phillips, waarmee hij samen een plaat heeft opgenomen die binnenkort zal worden uitgebracht. Vanzelfsprekend trakteerde Nichols ons op diverse voorproefjes met nummers als Rainfailing, The winter of the year en de titeltrack het prachtige Three fools. (“You see three fools when you look at me; the fool I was, the fool Iám, the fool I meant to be”).

Naast het veelbelovende nieuwe werk was er volop ruimte voor oudere nummers, waaronder Train en Just a Visitor uit zijn periode met The Fellow Travellers. De band die hij  vormde met zijn vrouw Loraine Morley. Maar er kwamen meer pareltjes voorbij: Long live the loser (‘Jeb Loy got a bid love fort he loser, the loser is me’) en het aan zijn vader opgedragen Painted my dream house blue. 

Dat de alom gerespecteerde troubadour een liedjessmit is die zijn weerga niet kent, liet hij vanaf het begin horen. Het waren een voor een adembenemende nummers, waar je je, mede door zijn warme gloedvolle stemgeluid, gemakkelijk kon laten meevoeren en je deed wegdromen. Net op het moment dat het concert doelloos dreigde  voort te kabbelen zorgde de gastbijdrage van de Amsterdamse mondharmonicaspeler Erick Douwes voor de welkome afwisseling. 

Geregeld zocht de innemende en vriendelijke zanger, naast korte introducties, contact met de aanwezigen. (Are you oké? of Still feeling good?) Na You Are So Quiet riep een “feestganger” om het nummer Worried man van de Amerikaanse countryzanger Johnny Cash. Er volgde een interessante anekdote over de cd met de Best American Songs, waarop de interpretatie van Nichols was te vinden. Gespeeld werd het nummer niet. Wel werd het optreden afgesloten met Crying Time van Buck Owens. Zoals je wel uit bovenstaande kan opmaken was het op zondag 24 april geen uitbundig verjaardagsfeest, maar wel intiem en ontspannen én daar is niets mis mee!

https://www.vanpolanenpresenteert.com/

(Theo Koot)