Muziek maken is zoveel jaren goud voor Tim Knol. Je loopt weg met zijn composities en vocale capaciteiten of je haat zijn iele strot en catchy liedjes. Ik noem het een kwestie van smaak. Puur technisch is hij geen wereldzanger, maar dat is mijn favouriete artiest Neil Young ook niet. Die stond toch vijftig jaar geleden met zijn dissonante strot en een simpel deuntje op de hoogste plek van de Amerikaanse Billboard top 100.

De reden voor de populariteit van Tim heb ik niet. Ook niet na het lezen van de talloze dialogen met Nico Dijkshoorn in het onderhoudende boek Lichtjaren Beter. Het geeft je wel een interessante en soms confronterende inkijk in de wereld van een succesvolle muzikant. Dat hij lang zijn status ten gronde richtte door zijn ongezonde levensstijl, maar die ook een weg naar een gezonder leven ontdekte. Zoals zijn in drie jaar geleden opgerichte Wandelclub met inmiddels 1500 leden.

Is het zijn uitstraling van een ‘coole gast’ met een ambachtelijke kop? Het beeld van de perfecte anti-held? De charme van zijn onzuivere stem? Maar ja, je wint niet zomaar een Edison. Het brengt mij dan maar bij het uitgangspunt van dit stuk. Zijn nieuwe wapenfeit Lightyears Better die ik een tijdje terug via zijn platenmaatschappij Excelsior ontving en waarop ik hem persoonlijk lichtjaren beter vind klinken dan op zijn vroege werk. Een album met prettig in het gehoor liggende op typisch Amerikaanse rootsmuziek geïnspireerde liedjes, die op aangename wijze in je kop wordt geramd. Het geheim: constante kwaliteit gekoppeld aan een enorme veelzijdigheid.

10-12: Heiloo, De Beun
07-01: Amsterdam, Paradiso

www.timknol.nl

(Johan Schoenmakers)