Aan de hand van de titel van Marissa Nadlers vijfde album zou je kunnen vermoeden dat de Amerikaanse nachtegaal even zonder inspiratie zit. Die voorbarige indruk verdwijnt zodra je de intro van In Your Lair, Bear hoort, een dromerig nummer dat meteen duidelijk maakt dat Nadler, die kort na het verschijnen van haar vorige plaat gedumpt werd door haar platenfirma, momenteel een creatief hoogtepunt meemaakt. Dit album heeft dan ook veel weg van een bescheiden nieuwe start, wat misschien de keuze van de ‘titel’ verklaart.
Om deze plaat te kunnen maken deed Nadler een beroep op de vrijgevigheid van sponsors en fans, en die hoeven zich allerminst bestolen te voelen. Nadlers muziek, door sommigen omschreven als een fijnzinnige mengeling van dream folk en shoegaze, is soms zo wonderschoon en Nadler stelt zich zo kwetsbaar op dat je er spijt van hebt dat het nummer is afgelopen. In Daisy, Where Did You Go, waarin de vertelster aangrijpend mijmert over haar overleden zus, zingt ze: “There are days that I feel / Something is really next to me on my arms / And inside the room a cold wind does blow / There are two of us here that i know.” Poëtische woorden die de leegte die mensen in je leven kunnen nalaten pijnlijk adequaat samenvatten.
Nadler doet dat wel vaker op dit album. Liefde, verlies, verdriet en vreugde, de grote gevoelens passeren een voor een de revue, maar Nadler beschrijft ze bedachtzaam, houdt ze puur en beheersbaar waardoor ze de valkuil van het valse sentiment stijlvol ontwijkt. Producer / drummer Brian McTear voelt uitstekend aan welke richting de broze songs uit willen en hij gunt ze net voldoende vrijheid om er toch voor te zorgen dat de spanning behouden blijft. Gitarist Carter Tanton, pianiste Orion Rigel Dommisse (luister eens naar haar ontregelende debuut What I Want From You Is Sweet uit 2007) en pedal steel speler Jim Callan voorzien de sensuele zang van Nadler van extra glans.