Een festival bezoeken staat voor mij gelijk aan een vluchtige manier van muziek consumeren. In tegenstelling tot de luisterconcerten in zaaltjes met een kleine capaciteit, waar bezoekers puur voor de muziek komen en er stilte alom heerst, heb ik het idee dat bij Take Root ook veel bezoekers voor een stuk gezelligheid komen. Tijdens de muziek hoor je druk gepraat, maar niemand lijkt zich eraan te storen. Dat er een gemoedelijke sfeer heerst maakt het festival ook weer heel aantrekkelijk, en ik betrap mezelf erop dat ik soms even hard meepraat. Want je krijgt er anders wel een zwaar hoofd van: acht uren intensief muziek beluisteren.

Waar ik me wel aan stoor is het slecht afgestelde geluid in zowel de entreehal als in de foyer. Jammer, voor een grote artiest als James McMurtry, die met zijn Heartless Bastards normaal gesproken garant staat voor rootsrock van de bovenste plank. Ondanks het slechte geluid valt er nog heel goed naar te luisteren en weet Just Us Kids, die ik enkel van plaat ken, mij in de foyer met mijn handen aan het podium te binden.

Maar voor mij is Take Root al enkele uren eerder goed begonnen met The Band Of Heathens. Drie singer-songwriters uit Austin Texas aangevuld met een bassist en een drummer, maken de hoge verwachting die ik van hun live-set had, meer dan waar. Ik sta vooraan, maar laat me heerlijk onderdompelen in een golf van geluid. The Band Of Heathens wordt vergeleken met The Band en Little Feat, maar voor mij zijn ze meer dan een eigentijdse variant van hun voorgangers. Het is Southern rock met soul, en dan bedoel ik dat deze mannen niet soulful proberen te klinken, maar de soul zit in hen, het lijkt alsof het automatisch wordt gespeeld en gezongen, zonder dat hiervoor een bewuste keuze wordt gemaakt. Er klinkt stevig en zeer degelijk gitaarwerk, maar wat de set vooral zo goed maakt is het samenspel. Drie frontmannen in een quintet, gaat dat samen, ja zeker! Steeds zijn er momenten dat ik vier mannen zie die hun muziek puur ten dienste stellen van één bandlid die naar voren wordt geschoven. De groep is een geheel en laat zien dat het wat mij betreft één van de beste bands op americanagebied is. Er wordt vooral werk van hun laatste album `One Foot In The Ether’ gespeeld, een hoogtepunt is Miss Ohio die we ook kennen van Gillian Welch. Een nummer die echt heel diep kan raken en ik moet moeite doen om mijn ogen droog te houden. Natuurlijk speelt deze band voor mij een te korte set en mis ik een nummer als Jackson Station. Ook jammer dat deze band zo vroeg in de middag is ingepland, want niets, maar dan ook echt niets, kan hier gedurende de gehele avond meer overheen komen. Take Root is dan al geslaagd.

Okay, Jesse Dee is een prachtige blanke soulzanger, die zich kan vergelijken met het beste wat Motown in het old days te bieden had. Muziek waar zelfs mijn vrouw, die geen americanaliefhebber is, op kan dansen. Zeker een prima afwisseling tussen het relatief stevige gitaarwerk, en dan ook nog compleet met blaaspartijen. Jesse Dee is overigens een verschijning op zich, een groot hoofd met een wilde haardos, geheel in pak met all stars eronder. Maar muzikaal zit het allemaal uitstekend inelkaar!

Dat kun je wat mij betreft niet zeggen van iemand als Kinky Friedman. Zeker met nummers als `Arsehole From El Paso’, hebben we hier meer te maken met entertainment dan muziek. Dit meezinggehalte is niet aan mij besteed, zeker niet op Take Root.

Wie ook niet geheel aan mijn hoge verwachtingen voldoet is Israel Nash Gripka. Ik ben een liefhebber van stevige rootsrock, maar van hem hoor ik de liedjes liever met een wat minder stevige band, zoals het op zijn debuut album staat. Kleiner, intiemer…

Dit in tegenstelling tot een andere New Yorker: Willie Nile, die al meer dan 30 jaar actief is in de muziek. Ondanks dat hij de zestig gepasseerd is, speelt hij een set waar de energie vanaf spat. Ik weet niet hoe hij in the early days heeft geklonken, maar ik ben ervan overtuigd dat zijn muziek op geen enkel vlak is ingezakt. Willie Nile kan, om in schaatstermen te spreken, een stayer worden genoemd. Nergens is er ook maar enig verval en het lijkt erop dat deze man sowieso nog vijftien jaar op deze manier door kan gaan. Seasick Steve staat geboekt als afsluiter, maar naar mijn mening had Willie dat moeten zijn. Ik geef hem wel die eer, en zonder ook maar een blik in de grote zaal te werpen, verlaat ik de Oosterpoort.

(Marthijn de Wit)