Ongebreideld enthousiasme, een ferme dosis energie, mateloos speelplezier en elf sprankelende altcountrysongs die bruisen van levenslust, optimisme en dynamisme. Dat is de feestelijke cocktail die het Nieuw-Zeelandse/Australische kwartet Matt Joe Gow & The Dead Leaves schenkt op hun debuutalbum ‘The Messenger’, een cd die ervoor zorgt dat de zon nog hartstochtelijker schijnt dan ze de laatste weken toch al doet.

Er broeit wat, Down Under, al durf ik mezelf niet direct een kenner van de muziek van dat continent te noemen. Maar dankzij een gunstige wind waaien er geregeld uitstekende plaatjes vanuit Australië of Nieuw-Zeeland op mijn bureau (Sarah Blasko, Mya Dyson, Cyndi Boste) en op basis daarvan heb ik sterk het gevoel dat de muziekscène daar geïnjecteerd is met een fikse portie adrenaline.

Matt Joe Gow & The Dead Leaves zijn exponenten van dat fonkelnieuwe elan. De band klint volwassen, zelfbewust en internationaal. Australië en Nieuw-Zeeland mogen dan een boeiende muziekcultuur hebben, deze kerels kijken ook voorbij de grenzen van Oceanië. Op ‘The Messenger’ staan songs die stuk voor stuk respect uitademen voor het heden én het (vooral Amerikaanse) verleden. Daarbij flirten Gow en band (Andy Pollock op gitaar, Kain Borlane op bas en Joel Witenberg op drums) zowel met Townes Van Zandt (‘I Let You Be’) en de onvermijdelijke Gram Parsons (‘Up On The Hill’) als met Wilco (‘Come To Mama She Say’, ‘Land Is Burning’) en Whiskeytown (‘Steady Life’, ‘Things Fall Apart’).

Mijn appreciatie voor ‘The Messenger’ is gebaseerd op vier pijlers: de sterke melodieën, de bariton van Gow, het inlevingsvermogen waarmee de band de nummers uitvoert en de uitstekende productie van Nash Chambers (Katey Chambers, Audrey Auld, The Waifs), die zorgt voor een prachtig uitgebalanceerde sound.

Ik ben dan ook benieuwd wat Matt Joe Gow & The Dead Leaves in de toekomst nog in petto zullen hebben. Dit is alleszins een bandje om in de gaten te houden.

 

www.myspace.com/mattjoegowmusic