“Tsjk – tsjk -tsjk – TSJAK -tsjk -tsjk -tsjk – tsjk – tsjk -TSJAK…
“I made love with one eye on the door…”
Ahhhh… dat ritme en begin van Love Gets In The Way… Zelden was ik zo overdonderd door een nummer als op het moment in 2003 waarop ik deze parel te horen kreeg. Deze onvolprezen klassieker, waarin vrijheid vrijwillig en zelfs uitermate onderdanig wordt ingewilligd voor liefde, is van een zeldzame klasse. En ondanks dat ik van mening blijf dat zangeres Dayna Kurtz hier haar stem enigszins overschreeuwt, grijpt het me nog altijd bij de strot. Ten eerste omdat ik nu eenmaal een “sucker” ben voor “love songs”, maar ten tweede omdat in die machtige stem van Kurtz de allesbepalende factor zit die voor mij het verschil maakt in muziek: emotie. Emotie die zo echt is dat ze bijna tastbaar is en in ieder geval zo aanwezig is dan ik het ook in mijn eigen lijf voel. Want iedere keer als ik Love Gets In The Way hoor, ben ik geraakt en zo hoort het ook. Op de nieuwe cd van Dayna, Secret Canon vol. 2, waarop ze na vol. 1 de luisteraar wederom een roerpotje blues/jazz/R&B/soul voorzet, staan ook een paar van dergelijke nummers die me in eerste instantie erg stil krijgen. Alleen daarom al is deze cd voor mij goud waard.
Bij cd’s die in een bepaalde serie verschijnen, houd ik doorgaans mijn hart meer dan eens vast want voordat je het weet krijg je een minder gekruid dan wel slap aftreksel van het eerste deel voor de spreekwoordelijke kiezen. Enige gereserveerdheid hieromtrent kun je meteen laten varen want deze nieuwe schijf doet weinig tot niets onder voor de eersteling. Vol. 1 is ingetogener en meer jazzy van aard. Op vol. 2 wordt een uitbundigere koers gevaren waarin New Orleans nog wel eens aan de horizon verschijnt zoals in So Glad en Go Ahead On. Lekker hoor. Ook nu heeft de dame met de gouden strot een fabelachtige band om zich heen verzameld waarbij heerlijk klinkende orgeltjes en allerlei soorten koper zich beurtelings naar voren wurmen om het gezicht tegen het venster te drukken.
Tussen de tien composities, waarvan er twee van eigen hand zijn, staan enkele schitterende covers zoals de Stax-soulkraker Same Time, Same Place van Mable John, het schitterende I’ll Be A Liar van Betty Davis (uit New Orleans) en vooral het sublieme Reconsider Me van Margaret Lewis. Ook dit nummer wordt zo barstensvol emotie gezongen dat ik, ondanks de dubbele hittegolf van de afgelopen weken, het kippenvel regelmatig op de armen zag verschijnen. Het is het verhaal van een vrouw die terugkeert naar haar voormalige liefde nadat ze tevergeefs “the good life” heeft geleefd en hem (wederom?) haar eeuwige trouw en liefde aanbiedt. De metafoor van de “sparrow with a broken wing” is een mooie vondst en de kopstem van Dayna in het tweede couplet doet me nagenoeg kapseizen. Prachtig, prachtig, prachtig… Ja hoor, “I’m a sucker for love songs…”
In het slotnummer I’ve Had My Moments neemt Dayna me nog even mee naar een rokerige jazzclub, iets na middernacht. Als de band begint te spelen, laat John Bailey, richting hemel, tonen aan zijn trompet ontsnappen die, met een goedkeurende glimlach van Chet Baker, liefdevol retour afzender worden gezonden. Dayna Kurtz staat, zachtjes deinend, te zingen en laat ook nu weer horen dat ze de laatste jaren veel beter heeft leren te doseren wat haar zeggingskracht alleen maar heeft vergroot. Terwijl ik naar haar zit te luisteren, realiseer ik me dat ik constant balanceer tussen loomheid en melancholie en besef ik dat deze vijf minuten eigenlijk eindeloos mogen duren. Dan stopt de muziek, gaan de lichten uit en sluit de bar. “Tot de volgende keer,” hoor ik mezelf zeggen. Melancholie heeft nu definitief de loomheid verdrongen. “Ja, tot een volgende keer Dayna, tot volume 3…”
www.facebook.com/pages/Dayna-Kurtz-official/165422183479985
www.altcountryforum.nl/2012/07/21/dayna-kurtz-secret-canon-vol-1
Ed Muitjens