Ooit, in 1978, dachten we de nieuwe Dylan te hebben na het horen van de in Meridan geboren Steve Forbert’s debuutlp “Alive on Arrival”.  Op 23 jarige leeftijd leverde hij een ijzersterk folklp af. Nu, ruim dertig jaar verder, heeft Steve zijn debuutlp nooit kunnen overtreffen. Leverde hij altijd weer aardige lp’s/cd’s af, het folk-achtige verdween steeds meer naar de achtergrond en kregen de popmelodieen meer de overhand.
Dat is op Forbert’s nieuwe cd “The Place and The Time”geen ander verhaal. Na vele malen de cd beluistert te hebben bekruip bij mij het gevoel dat Steve ook niet meer zo’n sterke songschrijver is. Aan zijn backingband zal het zeker niet liggen.
Reggie Young, Anthony Crawford en Bekka Bramlett zijn niet de minste die hem o.a. hulp bieden op deze cd.
Opener “Blackbird” geeft mij een gevoel of ik dit nummer wel eens meer gehoord heb. “Simply must move on” is een mooie melodie, zeer kaal gebracht, acoustische guitaar, bass en mondharmonica. Dan kruipt Steve Forbert uit het popicoon die hij nu tracht te zijn. In het daaropvolgende “Beast of Ballyhoo” krijgen we Steve te horen zoals hij zich misschien wel nu voelt. Live in concert, met publiek als rocker, maar het nummer doet mij niks. Ik krijg een wrang gevoel in mijn maag.
Het prachtige “Hang on again till the sunshines” is een nummer wat alleen Steve Forbert kan uitvoeren, eerlijk met zijn hese stem. Het absolute dieptepunt van
“The Place and The Time” is “The Coo Coo Bird”. “Hoor de koekoek, het is een mooie vogel”. Ja en…zeg ik dan,  zo gaat dat drie minuten door.
Gelukkig sluit Steve deze cd goed af met “Blue, Clear Sky”.
Ik kom niet verder dan 3 uit 12. Ik hoor graag op het forum over jullie ervaringen met Steve Forbert’s “The Place and The Time. Ik kan er geen chocola van maken!
Misschien moet Steve Forbert maar besluiten Rick Rubin in de hand te nemen voor een toekomstige nieuwe cd, met covers dan maar, Steve?

Johan Schoenmakers