Blue Highways, 10 editie. Leidscherijn Utrecht
Dit is alweer de 10e editie, toch een mooi moment om er iets extra’s van te maken, zou je denken. Voor mij is dit de 9e opeenvolgende keer dat ik erbij ben. Je mag gerust zeggen: een liefhebber. Op de heenreis gaan herinneringen door je hoofd van artiesten die je daar ontdekt hebt, momenten die je nooit meer vergeet. Onbekende artiesten, maar ook bekende die je pas kunt waarderen wanneer je ze in levende lijve hebt gezien. Artiesten die hun beste beentje voorzetten, maar ook wel eens afknappers. Het hoort er allemaal bij, en dat maakt het festival ook leuk en interessant om te blijven gaan.
Op deze warme zaterdagmiddag ben ik al vroeg aanwezig, het weer is fantastisch. Buiten zitten al wat mensen op een bankje te genieten van de zon en de fluitende vogeltjes. De aanwezige mensen zijn voornamelijk grijzende en kalende mannen met hier en daar een verdwaalde vrouw. Stereotiep voor Blue Highways. Dit is niet overal zo, om bijvoorbeeld Take Root te Groningen maar te noemen waar toch een meer jonger publiek op afkomt. Bij de kassa is het echter uitgestorven, zeer rustig. Dit kan betekenen dat het programma niet uitdagend is, of dat potentiële bezoekers elders verkeren en later nog binnenkomen.
Binnengekomen en doorgelopen naar de foyer, waar een uitbater van een CD-shop goede zaken doet. Ook ik kon het niet weerstaan om een stapeltje mee te nemen. Opvallend veel goede CD’s voor een ramsjprijsje (signaal?). O.a. boek+cd van Chip Taylor, maar ook CD+DVD van Allison Moorer lopen goed. Achter de tafel wordt al geroepen, zijn er nog meer? ik ben er al doorheen!
Maar dan het festival, dat is waar het om begonnen is.
We beginnen in de grote zaal met Slim Cessna’s Auto Club, de zaal is nog bijna leeg. In je hoofd heb je nog het geluid van de vogeltjes buiten, maar dan krijg je ineens een bombastische dreun. Zeer energiek gaan de heren er tegenaan. De twee zangers (lijken wel de hoofdrolspelers uit de film Brokeback Mountain) hebben er zin in, stappen van het podium en lopen een klein eindje de zaal in, maar merken geen interactie met het publiek en gaan snel weer terug. Invloeden van 16 Horsepower zijn duidelijk waarneembaar. Lekker begin van het festival eigenlijk.
Even later naar de kleine zaal gelopen, het blijft vreemd dat je tussen de garderobes en een eettent een podium hebt staan. Maar goed, voordeel is wel dat het makkelijker bereikbaar is dan in het oude Vredenburg. Hier treden de Weber Brothers op. De foyer is al behoorlijk vol gelopen en het ziet er zowaar gezellig uit. Ook de toetsenist heeft er kennelijk zin in. Als een soort clown staat hij spelen. Muziek is een soort uptempo rockability. Ryan Weber haalt wel een bijzonder mooi effect met zijn staande bass. Voor de start in de kleine zaal best een energiek begin. De gebroeders maken echter weinig indruk op mij, later komen we ze nog weer tegen bij Romi Mayes.
Dan weer terug naar de grote zaal, Tom Freund. Vooraf afgeschilderd als een soort hoofdact; althans voor zover hier vandaag sprake van zou kunnen zijn. Veel wisselingen van instrumenten maakt het programma niet echt tot een vloeiend geheel; echter, Tom maakt op mij wel een gedegen en goede indruk. Toch maar weer snel naar de foyer. Hier begint net Twilight Hotel. Voor mij volledig onbekend. Het is een eenmalig optreden van dit Canadese duo in Europa. Zij zijn net ingevlogen en gaan ook direct weer terug. Het vrouwelijk deel van het duo ziet er goed uit (althans over smaak valt te twisten, maar ik denk dat de meeste mannelijke bezoekers het mij eens zullen zijn). Maar dan de muziek. Met zijn tweeën krijgen ze het voor elkaar om een heerlijk sfeertje neer te zetten, prachtige “woestijninvloeden” zijn heel duidelijk waarneembaar, denk aan Calexico. Zelfs de tattoo op de armen van Brandy (de blonde dame van het duo) laat een dorre boom zien zonder bladeren. Zeer opzwepende nummers o.a. over het leven van een vrouw in de jaren 70 die in de mijnen gaat werken, het domein waar eigenlijk alleen mannen horen te zijn. Achteraf gezien één van de hoogtepunten van dit festival.
De opkomst van Robyn Ludwick brengt enige hilariteit in mijn omgeving teweeg. Zelden gezien, cowboylaarzen, witte kousen tot net over de knieën en daarboven een rok. Hopelijk wordt dit niet de zomermode in Nederland. Maar dan haar stem, prachtig. Deze stem heeft amper een band nodig als ondersteuning. Ook prachtige liedjes. Echter de leadgitaar (lijkt wel Bo Ramsey, maar dan iets sneller, speelt goed) staat veels te hard afgesteld waardoor haar prachtige stem volledig wegvalt. Jammer, dit had beter gekund.
Heel even naar Rockin Billy & His Wild Coyotes geluisterd, niet mijn stijl. Smaken kunnen verschillen, maar kon op mij geen enkele indruk maken.
Tussendoor maar wat te eten genomen. Wat dat betreft is de catering wel beter dan vorig jaar, maar het moet me van het hart dat 2,5 euro voor een klein plastic bekertje bier mij echt te ver gaat.
In de grote zaal treedt inmiddels Romi Mayes op. Heel degelijke set, niets op aan te merken. Met op bass en orgel weer de Weber brothers. Ook weer hier datzelfde irritante clowneske gedrag. Publiek komt echt los en je ziet enthousiasme bij het publiek. Ook de toegift, geweldig. Misschien ook wel een hoogtepunt van dit festival. Opvallend detail is dat Jan Donkers en Hubert van Hoof gewisseld hebben van zaal. Nog nooit meegemaakt.
Marybeth Damico even gezien in de foyer, kon mij niet bekoren.
De grote zaal is ondertussen volgelopen voor Bruce Robinson. En terecht, de kwaliteit spat ervan af. Een geweldige singer-songwriter die kennelijk een zeer hoge productie heeft. Ook het lied “My brother and Me” maakt grote indruk. Halverwege het tweede liedje slaat de jet-lag toe, but we recovered zoals Bruce riep, gelukkig maar. Hij zingt de sterren van de hemel. En helemaal als zuslief Robyn Ludwick de groep gaat versterken. Zij zingt twee nummers mee. Vooral het nummer van The Dixie Chicks (Travellin Soldier) maakt grote indruk op mij en ook op de rest van het aanwezige publiek.
Het festival begint nu pas echt leuk te worden. Aangezien ik ook een blues liefhebber ben snel even naar King Clarentz. Hij zit erbij als een soort BB King, begeleid door alleen maar drums. Maar de set staat als een huis. Wanneer hij zijn pet afdoet komt zijn heel bijzondere kapsel vrij. Hij vindt zichzelf grappig als hij tussendoor allerlei verhalen vertelt; het publiek moet daar weinig van hebben, wel van zijn muziek. Nummers als Dr. Ruth, Pepper In My Shoes, It’s Hard For Me When You’re Coocking With Your Night-dress On en Lonesome Blues. Voor het eerst zie ik mensen dansen op het festival, leuk om te zien. Goede keus.
Vermoeid van de vele indrukken, moet ik nog wel Terry Evans zien. Voor het eerst een echte blues band op Blue Highways, en geen verkeerde ook. Heerlijk zoals Terry zich over het podium beweegt, als een oude blues man. Ook heerlijke slome blues muziek, met veel covers die door het publiek worden herkend. Nummers als The Trill Is Gone (BB King) en Before You Accused Me (Eric Clapton). Het publiek zingt schoorvoetend mee. Ook een nummer over kitty’s is hilarisch en komt later in de set nog weer terug. Aan het eind nog een cover, Ain’t No Sunshine, soulachtig. Al met al een goede band, maar het loopt eigenlijk een beetje saai af.
En dan zit het festival er eigenlijk op. Het publiek blijft zitten totdat Jan Donkers nog eens komt. Vanuit het publiek komt er de opmerking: en volgend jaar? Waarop Jan de legendarische woorden zegt: We’ll meet again, don’t know when, don’t know where.
In de foyer speelt nog de Blue Grass Boogiemen maar ik geloof het wel.
Al met al een redelijk festival, met enkele uitschieters zoals Twilight Hotel, Romi Mayes, Bruce Robinson en King Clarentz. Het zal heel lastig worden voor de organisatie om dit festival een andere richting in te krijgen. Zoals het nu gaat is het helaas niet meer levensvatbaar. Jammer.
Roelof Passies
Ik heb het Blue Highways festival eveneens een stuk positiever ervaren dan hierboven beschreven is. Kan altijd beter uiteraard, maar om nou te twijfelen of het levensvatbaar is vind ik te negatief, want ik wel degelijk zeer positieve impulsen ervaren! Leuke avond met ups & downs.
Ik heb ook een leuke avond gehad maar een act als Rockin Billy & His Wild Coyotes op Blue Highways zetten.. wat een domper. Kan me niet voorstellen dat iemand deze slechte bruiloftband goed vond. heb meerdere momenten gehad dat ik echt niet wist wat ik moest doen en dat de avond wel erg lang duurde. En 2,50 voor een biertje of cola, dat is toch niet normaal meer. Voorderest was de line up mager maar heb ik evengoed wel een paar schitterende dingen gezien. Vooral Tom Freund en Romi Mayes waren fantastisch!
Ook ik heb er nu 9 Blue Highways opzitten. Ik vond deze uitvoering zeker niet één van de slechtste. Ik heb me goed vermaakt. Voor mij waren Romi Mayes en Tom Freund ook hoogtepunten maar ook de Weber Brothers vond ik erg goed! Het gedrag van de toetsenist irriteerde mij helemaal niet (wat kan die man spelen!) wat niet gezegd kan worden van het gedrag van de heren van Slim Cessna’s Auto Club. Maar smaken verschillen nou eenmaal en je moet je toch ergens aan irriteren.
De catering vind ik nog steeds maar beperkt, het patatje heb ik ditmaal maar op Utrecht CS genuttigd. De consumptieprijzen zijn echt te hoog!
Zeer teleurstellend. Deze versie van Blue Highway was een absolute aanfluiting. Er was al grote twijfel of het festival dit jaar door zou gaan en ik denk persoonlijk dat het ook de laatste keer was. Geen idee wat de reden is voor het falen van de programmeurs, maar ik denk dat ze er niet zoveel zin mee in hebben. Een andere reden kan ik niet bedenken.
De programmering deed me in aanloop naar het festival al fronsen en de korting op de entreeprijs was geheel terecht. Hubert van Hoof probeerde op het podium nog wanhopig het een en ander recht te te praten, zeggende dat er met weinig gevestigde namen, maar wel heel veel aanstormend talent nog zoveel te genieten zou zijn. Waar is dat talent dan!? Had ze dan in ieder geval ingeprogrammeerd!
Gelukkig was daar Romi Mayes die ons toch nog met een lekker gevoel huiswaarts stuurde. Het publiek reageerde uitgelaten; waarschijnlijk ook met een gevoel van opluchting dat ze niet helemaal voor niets waren gekomen. Maar verder? Rockabilly-bandjes die “That’s all right, mama” spelen!? Neem mee nou niet in de maling! En zo’n (technisch prima) optreden van Robyn Ludwick en haar band was werkelijk slaapverwekkend. Dat ze geen nummers kan schrijven is niet erg, maar dan hoeft ze ook niet in de grote zaal op Blue Highways te spelen. Ze meldde nog dat ze zo verbaasd was dat haar band al haar nummers meteen kon spelen. Nogal wiedus, die songs waren allemaal copieën van de meest platgetreden muzikale countrypaden.
Tom Freund, Marybeth D’Amico, Twilight Hotel: er werd getracht met heel veel inzet het gebrek aan talent te maskeren, maar de magere applausjes bewezen dat het allemaal niet genoeg was.
Natuurlijk! Niet elk jaar kan een topjaar zijn. Tot nu toe wisselden fabelachtige versies en mindere jaren elkaar af, maar er viel altijd voldoende te genieten. Maar het lijkt erop dat de rek er een beetje uit is. Niet omdat er te weinig talent is. Want waarom is een aanstormende topband al The Band of Heathens niet gestrikt? Waarom doet een topper als Boris McCutcheon al jaren vruchteloze pogingen om te worden ingeprogrammeerd? Waarom is Neal Casal of zijn band Hazy Malaze nog nooit gebracht? Om er maar een paar te noemen?
Nee, ik denk dat er gedacht moet worden aan een frisse wind. Het publiek wil wel, maar de programmeurs zijn moe.
Programmeurs zijn niet moe.. Vredenburg wilt niet meer.. het kost teveel.
Vind je het gek als je de helft van de artiesten laat invliegen voor één concert.
Smaken verschillen. Dat blijkt wel weer uit de diverse reacties!
Een jubilerende organisatie mag wel wat grotere namen op de planken zetten. Ondanks de (voor mij)minder bekende bands waren er toch ook weer een aantal verrassingen zoals: Weber brothers/Twilight Hotel/King Clarence/Romi Mayes en natuurlijk…..Terry Evans.
Toch vreemd dat als je naar het toilet ging dat je een affiche zag van Lucinda Williams die in Juli in Tivoli speelt?! Had zij eigenlijk niet op BH moeten te staan!
De catering was dit jaar wederom onder de maat ondanks dat men beterschap had beloofd. Gelukkig voor hen was het niet al te druk maar als de bezoekersaantallen van vorig jaar waren gehaald, waren ze gerif (weer) in de problemen gekomen.
Maar hoe dan ook……volgend jaar ben ik er gewoon weer bij.
een wonderpaard met oog en oorkleppen….tjonge jonge, hier word ik niet alleen moe van maar krijg er het vliegend schijt van. Nogmaals het bewijs dat de beste stuurlui aan wal staan. Voornamelijk onterechte kritiek spuien met als droevig hoogtepunt ..de programmeurs hebben er blijkbaar geen zin meer in….Als het programma je niet aanstaat blijf dan gewoon thuis, een band / artiest die je minder interesseert… ga dan een babbeltje slaan, haal een frisse neus of doe een klein beetje moeite om er toch iets positiefs in te zien en te horen. Catering ..breng je eigen broodjes mee als je het niet lust, te dure drankjetons …kan je verzekeren dat de prijzen weinig verschillen met andere festivals. Alles de grond in boren is wel heel gemakkelijk. Raad je aan om zelf iets gelijknamigs op poten te zetten …zal je wel een lijstje met potentiêle namen doorsturen…benieuwd hoeveel er werkelijk op de affiche en podium komen.
Prima concerten gezien van Romi Mayes, Marybeth D’ Amico, Weber Brothers, King Clarentz, Terry Evans, Twilight Hotel en het feit dat nog al wat mensen de optredens van de overige artiesten wel de moeite waard vonden zegt voldoende …Blue Highways 2009 was misschien geen feesteditie maar toch nog steeds de moeite waard !!!!
Ik heb mij(ook!)prima vermaakt , niet alles was van mijn gading maar zeker zes concerten had ik niet graag willen missen. Na het weekend mijn bijzonderheden op het altcountryforum.
Luke
inmiddels ben ik toe aan de 11e editie maar wil ter motivatie van allen die het betreffen toch de volgende legendarische woorden uiten:
– het festival is duur en de entourage onder de maat
– de catering 2009 was beter dan ooit….maar kan echt makkelijk beter.
– de programmering lag niet in lijn van verwachting maar ben toch echt stil gevallen voor de turbulente :
1] Slim Cessna’s Auto Club…erg energiek en showy maar vooral ook opzwepend en inspirerend
2] Twilight Hotel, wat een talent, een performance en pracht stem.
3] Rockin Billy & His Wild Coyotes, deze heren sneden zo diep in het clichee, dat ze uniek leuk werden. de eentonigheid van de rockingbillie stijl ging er ram goed in… wel opmerkelijk voor dit festival….tis nogal een outsider.
4]King Clarentz, ja die zingt de blues. Brilliant duo doorgewinterde muzikanten die de schaduwkant belichten in woord en daad.
Kritisch in de programmering vind ik het gebrek aan uitstekend alt.country talent. De gebaande wegen van de andere ‘grote’ artiesten vond ik tamelijk vermoeiend. Toch heb ik via de “achterkant (foyer)” mooie dingen leren kennen.
Ik hoop op een vervolg.