Als er in de wereld van de americana en altcountry, en in een moeite door de hele muziekwereld, één muzikant is die niet om de drie stappen over zijn eigen ego struikelt dan is het waarschijnlijk Dave Alvin. De man is dusdanig bezig met het zoeken naar (en vinden van) authenticiteit in de muziek en heeft daarbij zoveel respect voor het talent van anderen dat hij zelfs op zijn eigen platen – al dan niet letterlijk – een pas opzij doet voor andere muzikanten. Muzikale integriteit en solidariteit zijn dan ook geen loos begrip voor Alvin. Kijk maar naar zijn ijver om Peter Case uit de (financiële) nood te helpen toen die een dure medische ingreep moest laten uitvoeren of zijn inspanningen rond de tribute-cd voor soulmate Chris Gaffney.
Na het overlijden van die bloedbroeder besloot Dave Alvin dat het tijd was om het roer om te gooien en vroeg hij Cindy Cashdollar een band samen te stellen voor een festivaloptreden in San Francisco. Of Alvin meteen een ‘all female band’ had verwacht, is mij niet bekend. En hoewel de band amper gerepeteerd had, beviel de gig zo goed dat iedereen het vanzelfsprekend vond dat er een cd zou volgen. Soms zijn de dingen nu eenmaal zo simpel. Op zijn Facebook-pagina was Dave Alvin bijkans lyrisch over het resultaat en schreef hij dat hij trots was om met ‘such gifted musicians’ te mogen samenwerken: ‘It was like I’d been playing with them for a hundred years’.
Wat mij betreft is het plezier volledig wederzijds want sinds kort ligt er een uitmuntende cd in de winkels onder de titel ‘Dave Alvin & The Guilty Women’. En die cd maakt meteen duidelijk waarom Alvin zo in zijn nopjes was met deze groep rasmuzikanten want dit is een bandje dat gehoord en gezien mag worden: Nina Gerber (elektrische gitaar), Laurie Lewis (viool, mandoline), Christy McWilson (zang), Sarah Brown (bas), Amy Farris (viool, viola), Lisa Pankratz (drums) en uiteraard Cindy Cashdollar (steel en lap steel) zijn stuk voor stuk muzikanten die hun strepen intussen al méér dan verdiend hebben en die een onmiskenbare stempel op deze cd drukken.
Het album opent met een soort texmex-uitvoering van ‘Marie, Marie’, een song die moeiteloos overeind blijft in deze versie, en dat is een knappe prestatie als je weet wat The Blasters en Dave Alvin zelf in het verleden al met dit nummer hebben gedaan. Het niveau en het plezier liggen vanaf de eerste noot hoog en ze blijven heel het album door hoog liggen. Zoals in het verschroeiende ‘California’s Burning’ dat door de steelgitaar van Cindy Cashdollar en de solide ritmesectie een lekkere drive meekrijgt, wat overigens ook geldt voor de opgewekte western swing in ‘Boss Of The Blues’, een nummer waarin Dave Alvin herinneringen ophaalt uit de tijd dat hij samen met Big Joe Turner de blues bars afdweilde. En dat gaat al evenzeer op voor het coole ‘Nana And Jimi’, een prachtige song over een bezoek van de jonge Dave aan een concert van Jimi Hendrix terwijl Dave’s moeder hem buiten opwacht.
Maar de echte hoogtepunten zijn voor mij ‘Downey Girl’, een subliem eerbetoon aan Karen Carpenter (die muziek maakte in een ander muzikaal universum dan dat van Dave Alvin, maar wier talent met deze song een mooi in memoriam krijgt) met een prachtige tekst en fantastische backing vocals, ‘Anyway’, waarin Dave Alvin laat horen dat er diep in zijn ziel een crooner verborgen zit, en ‘These Times We’re Living In’, een superieure love song met prachtige stemmen en gitaren. Nog een laatste speciale vermelding voor het door Christy McWilson geschreven en gezongen ‘Potter’s Field’ dat zo tussen het beste van Emmylou Harris kan gaan staan.
Dave Alvin en zijn zeven schuldige maar o zo talentvolle vrouwen hebben een goudeerlijke, oprechte en onopgesmukte cd gemaakt. Als ‘schuldige vrouwen’ zo klinken dan hoop ik dat ze, samen met hun grote neef Dave, nog heel wat kattenkwaad zullen uithalen…
www.davealvin.net