Een Po’ Boy lusten we wel. Het is een broodje uit New Orleans, belegd met een gefrituurde oester. Maar of een Po’ Girl ook zo smakelijk is, betwijfel ik. Kans is groot dat na een hapje van dit ‘gerecht’ geweldige pijnkreten opstijgen…. In de Eindhovense muziekclub van Ad van Meurs zag ik maandagavond 26 april maar liefst vier Po’ Girls tegelijk, van wie twee van mannelijk geslacht. Ze lagen niet op een broodje, maar stonden op het podium en maakten daar heel smakelijke muziek. Po’ Girl is een band uit Canada die momenteel door onze contreien tourt om het nieuwe album ‘Follow Your Bliss’ te promoten. Ze arriveerden vanwege de vulkanische as uit IJsland met een dag vertraging op Schiphol en moesten het eerste optreden laten schieten.
Po’ Girl bestaat uit onverbeterlijke workaholics. Gemiddeld driehonderd dagen per jaar zijn ze on the road, maar dat heeft er vooralsnog niet tot geleid dat een groot platenlabel interesse toont voor de verrichtingen van deze band. Het nieuwe album kon alleen worden uitgebracht dankzij de opbrengst van de pre-sales. Nederland krijgt de primeur van het nieuwe album dat hopelijk nu tot een doorbraak naar het grote publiek leidt, want dat verdient deze uitstekende band zeker. Po’ Girl brengt niet alleen muziek, maar heeft ook een Boodschap, die in deze dagen weer bijzonder actueel is, namelijk seksueel misbruik van kinderen. Zangeres Allison Russell heeft daar zelf ervaring mee. Ze werd tien jaar misbruikt door haar adoptievader, die vervolgens achter de tralies belandde, maar daar minder lang verbleef dan ze had gehoopt. Op de dag dat hij in 2006 vrijkwam schreef ze het nummer ‘No Shame’, dat ook het motto was van de zojuist afgesloten Amerikaanse tournee. Een deel van de opbrengst ging naar een fonds voor seksueel misbruikte kinderen.
Po’ Girl is wel vaker in Nederland, maar het was de eerste keer dat de band Eindhoven aandeed . “I never knew before that Philips was a Dutch name”, sprak Allison Russell schalks bij de introductie van het optreden, dat bijna twee uur duurde en bijna alle nieuwe nummers in een sprankelende uitvoering voorbij deed komen. De in een vlot zomerjurkje gestoken Allison was zondermeer de ster van de avond. Wat ’n geluid komt uit dit frêle meisje, wat ’n een gloedvolle passie ook. Dat bleek al meteen in het eerste nummer ‘To The Morning’ dat een heerlijke vertolking kreeg, mede door het precieze werk van snarenwonder Benny Sidelinger op zijn zelfgebouwde dobro. Minder op de voorgrond tredend was de tweede Po’ Girl Awna Teixeira, een jongensachtige verschijning en tevens een uitstekend multi-instrumentalist. De twee meiden bleken vocaal goed op elkaar ingespeeld, en hadden geen enkel probleem met hun muzikale reis rond de wereld waarbij allerlei stijlen passeerden. In het nummer ‘Maudite Guerre’ van het nieuwe album werden we zelfs getrakteerd op onvervalste Balkan-geluiden, die het bloed in de zaal flink sneller deden stromen. Het is onmogelijk deze band in een hokje te stoppen, al hebben ze het zelf graag over ‘urban roots’. Welke andere band komt in een nummer met zowel een fagot als een accordeon en een glockenspiel voor de dag, om in het volgende nummer een banjo en een vreemde zelfgemaakte 1-snarige bas tevoorschijn te toveren.
Uit Chicago, waar het nieuwe album is opgenomen, was een gast meegenomen, de singer-songwriter J.T. Nero, die vertelde dat back home het publiek niet zo aandachtig pleegt te luisteren en gewoon door de muziek heen lult om over nog ergere dingen nog maar te zwijgen. Nero riep het Eindhovense publiek op minder ingetogen te zijn en desnoods voorwerpen naar het podium te gooien om hem het gevoel te geven ‘thuis’ te zijn. “Get your hair cut!”riep iemand uit het publiek tegen de krullebol, die deze grap wel kon waarderen. Overigens, een prima zanger, deze man uit Chicago.
Met ‘As Long As We Go’, nog een nummer van het nieuwe album,. als fraaie toegift kwam er een eind aan een goed bestede avond. Po’ Girl mag van mij nog eens terugkomen. Wat wel verbaasde was het feit dat de zaal niet helemaal uitverkocht was. De wegblijvers hadden pech, ook al werden ze dan misschien geplaagd door een begrijpelijke aanval van monday night disease..
Tekst: Sjoerd Punter
Foto’s: Ronald Rietman