De laatste maanden lijkt de stroom cd’s van vrouwelijke singer-songwriters schier oneindig te zijn. Dat heeft naar mijn gevoel meer te maken met wat je de democratisering van de muziekbusiness kunt noemen dan met een kwalitatieve opstoot van creativiteit. Iedereen die over een behoorlijke laptop en een paar goede microfoons beschikt, kan tegenwoordig een plaatje opnemen in de eigen slaapkamer en het resultaat vervolgens – al of niet enkel als mp3-bestand – spotgoedkoop distribueren via het internet.
Een even nieuw als bescheiden takje aan de immer uitdijende boom van al of niet talentvolle vrouwen met een akoestische gitaar is Sonya Bender, een folkzangeres die op haar debuutalbum Between The Sheets zingt over ‘being dazed and confused by life in the city of Los Angeles’ en daarbij af en toe klinkt als Jewell of Sophie Zelmani. Zij het vooralsnog zonder hetzelfde niveau te halen als die twee dames.
In openingssong No Man’s Land zingt Bender hoopvol dat ‘all I want is to write a song to remember / all I want is to say something no one could say better’. En dat is in wezen best een bewonderenswaardig streven. Maar… zóver is het voorlopig nog niet. Daarvoor moet deze songstress nog groeien en het is voor haar te hopen dat ze die ruimte krijgt. Want nu blijven de liedjes op Between The Sheets zowel inhoudelijk als instrumentaal te veel aan de oppervlakte en mikt Bender nog te opzichtig op de obligate romantiek van de open haard en het daarbij niet weg te denken glas rode wijn.