‘I am making some new friends here / Who I can like and then avoid / So I can reaffirm my reasons / For calling loneliness a choice.’ Zangeres en liedjesschrijfster Lauren O’Connell windt er op haar derde album Quitters geen doekjes rond: Ze is in staat om onbeschaamd poëtische songteksten te schrijven én ze heeft het talent om die vervolgens te ondersteunen met hartverwarmende muziek. En ja, dat zal ze de hele wereld dan laten merken ook. Hoe klein en intiem ze sommige nummers ook houdt, met door hart en ziel snijdende schoonheden als Things Are Alright, What Breaks (And What Doesn’t) en The Same Thing als sprekende voorbeelden, in elke noot van die weemoedige nummers weerklinkt haar hemelsbrede begaafdheid om melodie en tekst tot een aangrijpende eenheid te smeden.
Niet elke liedje op Quitters wordt aan een spreekwoordelijke leiband gehouden. In het ruim zeven minuten durende If Found / Gravity gaan O’Connell en haar begeleiders vooral in het tweede deel flink uit de bol, I Will Burn You Down neigt door de handclaps en een scherpe elektrische gitaar naar rock-‘n-roll en het intro van Every Space doet zelfs héél even aan Patti Smith denken. Maar de stem van Lauren O’Connell, die zo mooi en tegelijkertijd zo eenzaam klinkt zoals het landschap tussen San Francisco en Yosemite National Park eruitziet, komt het best tot zijn recht in wat ingetogener nummers als White Noise en het jazzy In The Next Room (‘Cause in every place I’ve ever lived in / The same voices are talking from in the next room / It’s not so bad that I call it a habit / Just something I can’t seem to stop wanting to do’). Eenzaamheid heeft zelden zo broos en zo bekoorlijk geklonken.
Het doel is bereikt; je hebt mij nieuwsgierig gemaakt! Bedankt!