Je hartzeer verwerken in je muziek. Er zijn er zoveel die dat doen dat je bijna een land mee kunt vullen. Liefhebbers van dit soort donkere steegjes singer-songwriter muziek – akoestische gitaar en zang met elders een mondharmonica of percussie – zullen waarschijnlijk direct na de eerste tonen van het openingsnummer Leeches verkocht zijn. Op het nieuwe album “Acid Week” van de in Amerika geresideerde Ier John Cathal O’Brien zal er nauwelijks een straaltje zon te bespeuren zijn aan de grauwe lucht. Poëtisch verpakt hij de smart van pijn en de vergankelijkheid van het leven in beklemmende en elegante melodieën.

In de wereld van John Cathal O’Brien gaan alleen mensen weg.  Zou eeuwig voortleven niet heel eenzaam zijn? Op “Acid Week” houdt de zanger, die zelf aangeeft dat Nick Drake een muzikale inspiratiebron voor hem is, de instrumentatie bewust sober. Zijn warme stem wordt gedragen door de akoestische gitaar.Een klein gebaar, een groots effect. Zo puur en kaal mogelijk neergezet. De naaktheid van de negen droefgeestige folkliedjes maakt het album integer en kwetsbaar. O’Brien slaagt op deze plaat van elk nummer een interessante, intense compositie te maken die je aandacht opeist. “Acid Week” is dan ook een spannend – langzaam laten rijpen – plaatje voor de geduldige muziekliefhebber.

http://www.facebook.com/pages/John-Cathal-OBrien/335279596553428

http://johncathalobrien.bandcamp.com/album/acid-week

(Johan Schoenmakers)