Sommige bijdragen aan hits zijn zo bekend dat iedereen de betreffende ‘gastspeler’ wel kent. Dat Eddie van Halen bijvoorbeeld de gitaarsolo op Michael Jackson’s Beat It voor zijn rekening nam, is daarvan ’n voorbeeld. En dat Stevie Ray Vaughan speelde op Jennifer Warnes’ First We Take Manhattan is ook nagenoeg algemeen bekend. Maar wie weet eigenlijk dat Charlie Musselwhite zijn handtekening heeft gezet onder die fabelachtig klinkende harmonicapartij in het nummer Suicide Blonde van INXS? Weinigen, schat ik zo in. Vanaf eind jaren ’60 is deze Amerikaan actief in het blueswereldje en heeft hij zo’n beetje met iedere blueslegende gespeeld. Sinds kort is op het oude soullabel Stax (dat in het verleden wel vaker bluesplaten heeft uitgebracht van onder meer John Lee Hooker, Albert King en Little Milton) de cd Get Up! verschenen waarbij Musselwhite samenwerkt met Ben Harper. Deze laatste heeft zij!n sporen natuurlijk ook al ruimschoots verdiend. In het begin van zijn carrière was hij vooral een echte singer/songwriter die in breekbare liedjes als Waiting On An Angel de luisteraar in het hart wist te raken, daarna heeft hij de nodige andere paden verkend.

Wat kun je verwachten op deze blues-cd? Het antwoord is eigenlijk te vinden in de tekst van Blood Side Out: “Got a wine soaked heart / And whiskey soaked lips / The country may be in your bones / But the city’s in your hips…” Vooral naoorlogse blues uit de grote stad dus waarbij het vizier in de meeste gevallen gericht is op Chicago. Overigens ook niet zo vreemd want als Musselwhite op zijn elektrisch verstrekte mondharmonica begint te blazen dan gaan de gedachten toch al snel uit naar Little Walter (Jacobs) die in Chicago in de jaren ’50 in z’n uppie en met Muddy Waters furore maakte. Toch start de cd met countryblues in het openingsnummer Don’t Look Twice, maar als de band halverwege haar intrede doet wordt de rurale blues achter ons gelaten. I’m In, I’m Out And I’m Gone is pure Chicago blues en I Don’t Believe A Word You Say is blues zoals die in de jaren ’70 door blanke bands als Led Zeppelin werd geïnterpreteerd. Maar Chicago blues is zeker niet alles wat ons wordt voorgeschoteld want de cd is eigenlijk heel afwisselend. Zo klinken We Can’t End This Way en vooral het heupwiegende She Got Kick opmerkelijk luchtig.

Op het schitterende You Found Another Lover (I Lost Another Friend) zijn Harper en Musselwhite op hun kwetsbaarst. Het nummer wordt alleen ondersteund door een akoestische gitaar en mondharmonica en Harper zingt als vanouds met zijn kopstem het refrein de hemel in. Bij I ride at dawn borrelen de alom bekende desolate bluesbeelden van de Delta op. Wat een geweldige sfeer heeft dit nummer met tevens heerlijk slidegitaarspel. Als laatste wil ik nog het ruim zes minuten durende titelnummer onder de loep nemen. Hierop zijn geen gitaarakkoorden terug te vinden, maar de aandacht van de luisteraar wordt onder meer door een soepel lopend basloopje getrokken. Neem daarbij de rauwe en toch subtiele gitaarsolo’s in acht en het door merg en been gaande spel van Charlie Musselwhite en je weet dat je naar een heel bijzonder nummer zit te luisteren.

Gelukkig is er niet gekozen voor een gepolijste productie en snarenvirtuositeit zul je hier niet aantreffen. Nee, de blues die dit gezelschap op cd heeft gezet klinkt authentiek en heeft dat broodnodige donkere randje. Er verschijnen niet zoveel bluesplaten die een dergelijke kracht en intensiteit bezitten als deze. Get Up! is zonder overdrijven een dijk van een plaat en in de euforie van dit moment noem ik hem zelfs een klassieker. De toekomst zal dat laatste moeten uitwijzen. Feit is dat Harper en Musselwhite een gouden combinatie vormen. Of zoals Harper zingt: “But we’re together / And that’s all that matters now.”

(Ed Muitjens)

www.benharper.com

www.charliemusselwhite.com