Sommige stemmen zijn zo wonderlijk mooi dat ik me zonder tegenstribbelen laat inpakken door de bezitters ervan. De veel te jong gestorven Sandy Denny en Tim Hardin hadden zo’n stem. De al evenzeer te vroeg overleden Laura Nyro ook. Maar godzijdank lopen er ook nog heel wat levende zangeressen en zangers rond die een dergelijke gave bezitten. Zoals Mariecke Borger, een zesentwintig jaar jonge leeuwerik uit Ermelo die lang twijfelde of haar plaats zich nu op de achtergrond bevond (ze verzorgde de backing vocals op platen van haar broer Johan en van Kim Janssen) of toch op de voorgrond. Met haar debuutalbum Through My Eyes stapt Mariecke achter de beschermende rug van haar broer Johan vandaan en eist ze even charmant als gedecideerd de microfoon voor zichzelf op. Het gevolg van die gegroeide zelfzekerheid is een verzameling broze liedjes die zo persoonlijk en pakkend zijn dat de vergelijkingen met de jonge Joni Mitchell niet van de lucht zijn. Wat een compliment is waarmee Borger in feite toch ook tekort wordt gedaan want ze is elf nummers lang helemaal zichzelf.
Intieme songs vragen om kleine, subtiele gebaren omdat ze anders uit hun voegen dreigen te barsten. Dat is een valkuil waarin al heel wat muzikanten hun liedjes voorgoed hebben zien verdwijnen. Op Through My Eyes mijden Borger en haar begeleiders (vader Jan, broers Johan en Jesse, Bertolf Lentink, Red Limo String Quartet) het grote gebaar en houden het bewust klein, wat de zeggingskracht van de songs zonder meer ten goede komt. Een mooi voorbeeld van die aanpak is Hope You Understand, een dwars door het hart gaande liefdesballade die in de handen van de verkeerde producer had kunnen uitmonden in breed aangezette bombast, maar die hier dankzij de benadering van Mariecke en producer Johan Borger perfect in het gareel blijft. Don’t Be Afraid is ook zo’n nummer: hunkerend maar nooit overdreven. En net in die fraai gekanaliseerde emoties schuilt de kracht van dit album. Borger ontroert (Real Love, Rose) zonder ook maar één seconde over te hellen naar pathetiek. Dat, beste muziekliefhebber, heet klasse.
Deze review, beste Martin, muziekkenner en vriend, IS klasse. Ga deze vrijdag in een ouderwetse platenzaak kopen. 😉