Zo, dit is wel even een lekker album zeg. Wat een heerlijk en gaaf stemgeluid heeft de Londonse zanger Andy Fleet,  en wat weet hij daarmee smaakvolle liedjes bij te maken. ‘Van alle markten thuis’ zou op de hoes van “Takin’ Aim gestaan kunnen hebben. Een bewonderaar van Joe Jackson, Allen Toussaint, Mose Allison, Donald Fagen, Randy Newman en John Lennon. Dat is ook te merken op een album, waar de muziekdocent/liedjeschrijvers/pianist en verhalenverteller zich duidelijk goed voelt bij stijlelementen als jazz, pop, blues . “Takin’ Aim” is het tweede album van de veelzijdige muzikant. Het maakt me meteen nieuwsgierig naar zijn debuut “The Night Falls Fast”, dat ik indertijd heb gemist. Hoewel “Takin’ Aim” grotendeels binnen de lijntjes kleurt, neemt dat niet weg dat dit wel erg prettig wegluistert.

Op zijn nieuwe plaat vermengt Andy een glimlach en een traan, met een begeleiding leunend op de piano, gitaar en in Who’s Gonna Be Sorry en Takin’ Aim met pittig drumwerk. Regelmatig verfraait met kwetterend koper, cello en elektrische gitaar. Tien liedjes met een inkijk in Fleets leven. Een aangenaam afwisselende plaat met het broeierige Who’s Gonna Be Sorry als opener, gevolgd door de meeslepende At The Bottom Of The Pool, het dynamische Get The Boys Around en het filmische The Beast. De daaropvolgende hartverscheurende pianoballads Takin’ Aim, Tender, James en Brave Little Soldier laat je een flinke traan wegpinken over het verlies van zijn net geboren zoon (James), die Andy  en zijn vrouw bij een dramatisch auto-ongeval verloor. Je word in een wereld van menselijke kwetsbaarheid gesleept. Nummers, waar de tranen, ziels- en hartenpijn uit je speakers komen glijden. De knoop in je maag is voelbaarder dan ooit op een plaat, die Andy Fleet net als het debuutalbum uit 2009 opdroeg aan zijn zoontje.

www.andyfleet.com

(Johan Schoenmakers)