Het moet er verdomd geanimeerd aan toe zijn gegaan tijdens de opnamesessies van Wildcat Pie & The Great Walapateya, het laatst verschenen album van Walt Wilkins & The Mystiqueros want de fun spat van dit plaatje af. Wilkins en zijn trawanten, toch gauw zestien zielen groot, hebben zoveel plezier dat zelfs de grootste kniesoor hier vrolijk van moet worden. Leuk trouwens dat coproducer Ron Flynt en de band hebben besloten om een de enthousiaste kreten aan het eind van enkele opnames gewoon te laten staan in plaats van weg te snijden. Die geestdrift werkt namelijk niet alleen aanstekelijk en ontwapenend, het zorgt ook voor een lekkere livesfeer die de toch al rijkelijk aanwezige energie op dit album extra in de verf zet. Het lijkt meer dan eens alsof de band midden in je woonkamer staat en daar duchtig van jetje tijdens een forse set van zeventien nu en dan behoorlijk funky songs, goed voor ruim zeventig minuten topamusement.
Fun, amusement, ongecompliceerde Texas-rock, americana, altcountry, wie op zoek is naar labeltjes schiet hier misschien al flink mee op. Waar Wilkins in het verleden, met name op zijn solowerk, al eens op zoek ging naar antwoorden op levensvragen (met het superbe Vigil als volstrekt hoogtepunt), daar geldt op deze plaat vooral de levensvreugde die hij voelt als hij zich laaft aan de schoonheid van het Texaanse heuvelland waar hij intussen alweer ettelijke jaren woont. Verder valt het op dat Wilkins zelf maar drie songs aanlevert – waarvan vooral het van lichte reggaepatronen voorziene King For A Day met onze eigen Bart de Win op melodica met bevalt. Hij laat behoorlijk wat ruimte aan de andere bandleden. De heren en dames zetten een meer dan degelijke cover neer van Streets Of Baltimore (geschreven door Tompall Glaser maar de eeuwigheid ingezongen door Gram Parsons) en ook Beautiful Texas Sunshine van de legendarische Doug Sahm krijgt een royale behandeling. De leukste verrassing op dit album is echter de heerlijke versie van Dancing In The Moonlight (ooit een hitje van de allang vergeten band Toploader) waarin Wilkins en de zijnen dicht in de buurt komen van een fijn bandje als de Atlanta Rhythm Section. En dat is een compliment. Een pluim die meteen geldt voor het gehele album dat ervoor zorgt dat de Texaanse warmte ook tijdens de herfst door de ramen blijft binnenwaaien.
Mooie recensie van de nieuwe cd van een van mijn favoriete bands. 2 december a.s. spelen ze bij ons thuis. De verwijzing naar een van mijn andere favoriete bands is echter gedeeltelijk onjuist. The Amazing Rhytm Aces met Russell Smith op lead zang heb ik slechts eenmaal live mogen zien in Utrecht Blue Highways.
Je hebt helemaal gelijk, Koos. Ik zat blijkbaar met twee bands in mijn hoofd. Ik bedoelde de Atlanta Rhythm Section, een band die vooral in de jaren zeventig van de vorige eeuw een aantal uitstekende plaatjes maakte. Bedankt voor het scherpe oog. De fout is intussen hersteld!