Surfend over het net stuitte ik laatst tegen youtubefilmpjes van de 25-jarige Floridaan Benjamin Booker, een onvervalste funky rebel met een punkhouding, geresideerd in New Orleans. Het afgelopen jaar stond hij in de schijnwerpers bij Amerikaanse tv-praatprogramma’s van Conan O’Brien, David Letterman en het Engelse ‘Later With Jools Holland,  maakte veel indruk op festivals als Lollapalooza en South By Southwest en deelde hij het podium met Jack White en The Drive-by Truckers. De zalenafschuimers onder ons zijn hem vorig jaar vast eens tegen het lijf gelopen. Een plek waar hij thuishoort, of anders vanaf een licht bekrast vinylplaat. Met maar een album op de teller, dat vorig jaar overigens in de top 10 stond van Billboards alternatieve albumlijst, is zijn repertorium beperkt. Daarom breid hij op het podium zijn speellijst uit met nummers van bluespionier Furry Lewis en soullegende Otis Redding.

Bookers muzikale basis wordt gevormd door overleden helden als Jimmy Hendrix, Robert Johnson, Willie Johnson, Otis Redding en de nog levende legende Chuck Berry. Op het grensgebied tussen blues, soul en rudimentaire garagerock klinkt Benjamin Bookers teveel aan whiskey’s geconsumeerd stemgeluid en de ongetemde rauwheid van de muziek op zijn naamloze debuutplaat opwindend, intens, simpel. Het betere hak en zaagwerk. In twee dagen opgenomen en gevangen door producer Andrija Tokics. Geserveerd in een bezielende drie-eenheid van een zuigend hammond orgel, vuig gitaarwerk en een moddervette ritmesectie. En de toekomst? Benjamin staat op 8 maart in de Amsterdamse Paradiso. En met de wetenschap dat het festivalseizoen voor de deur staat, bestaat er een kans dat je hem wellicht op Pinkpop, parkpop of Lowlands zal zien.

www.benjaminbookermusic.com

(Johan Schoenmakers)