In gedachten verzonken  bekijk ik de posterfoto van The Chicago Blues Bands voorstelling ‘Blues and Soul – Shake a Tail Feather’  en de programmabeschrijving wat ik krijg voorgeschoteld: ‘Een swingend feest met opzwepende nummers van de film The Blues Brothers, vette muziek, een fantastische band en veel humor’.  Pretentieus geneuzel? Voldoet de show van The Chicago Blues Band aan de omschreven verwachtingen,  ondanks het ontbreken van trombones – het fundament van de blazerssectie van de muziek van The blues brothers die in de film voor het swingeffect en voor een vol geluid zorgen? De Blues Brothers rolprent – een missie van God en met misschien wel de grootste autocrash uit de filmgeschiedenis is een klassieker – een mythe –  een entertainende musical – met een aanstekelijke soundtrackalbum en behoort tot mijn jeugdsentiment.

(I’m A Soul Man)

(I Heard It To The Grapevine)

Het Zoetermeerse Stadstheater had woensdag 25 februari de eer gastheer te zijn van het inmiddels veertiende optreden van de dertig dagen durende Nederlandse toernee van The Chicago Blues Band. Terwijl het binnenkomend publiek hun plekje opzoekt worden ze  uitstekend vermaakt  en opgewarmd met een groovende jam van een in nette en zwarte klederdracht gestoken ritmetandem, een gitarist en een Hammond-wizz, ondersteund door een dun bezet blazerssectie (trompetist en een saxofonist).Als de zaallichten doven verschijnen tijdens het basloopje van het instrumentale “Peter Gunn Theme” de drie van de zes hoofdrolspelers van de avond. The Men in  Black, die zo uit de Blues Brothers film lijken te komen. Als er hierna wordt overgeschakeld naar het onvermijdelijke Everybody Needs Somebody To Love – een van de krakers van het bejubelde Blues Brothers album – zit de stemming er in de zaal goed in. Swingend en opzwepend, en dat valt goed in de smaak bij het meeklappende publiek.  De muzikale begeleiders met hun introverte podiumuitstraling  voeren gedienstig,gedegen en gecontroleerd hun taken uit.

(Introverte podiumuitstraling)

(Say A Little Prayer)

“Glad, strak, best te pruimen, maar o – wat mis ik de trombonessectie” schrijf ik in mijn notitieboekje. Dit blijkt het startschot te zijn voor drie pittige dames (Daniele Kassarate, Nataylia Roni en Rosemary Annabella) om tijdens de nummers Think en Respect het haar op de tanden aan Sean Scannell, Mike Carnell en Daniele Salvatore te laten zien, gebruikmakend van alle uithoeken van het podium. Het vrouwelijk deel van het publiek eet uit hun handen en wordt hierdoor graag opgehitst. De drie mannelijke en drie vrouwelijke vocalisten voelen zich ogenschijnlijk prima thuis op de Zoetermeerse bühne. Aretha Franklin bewijst in de filmklassieker met haar vertolkingen maar eens te meer dat overduidelijke accentuering van bepaalde woorden (Think en Respect) wat ik tijdens de show van The Chicago Blues Band soms miste, extra dimensionaliteit en intensiteit kunnen geven.

(I Will Follow Him)

(Higher and Higher)

Gestoken in authentieke en bij tijd en wijle kolderieke kledij (als gevangene gekleed tijdens Jailhouse Rock in gestreepte pyjama broek, waarvan de onderbroek bovenuit steekt) wordt de show vervolgd met een bloemlezing uit het Blues Brothers oeuvre (Minnie The Moocher, Gimme Some Lovin, Rawhide, Sweet Home Chicago, Flip Flop Fly, Soul Man). Hierna gaat het met een nogal eenzijdige choreografie  verder van het gospelgenre (I Say A Little Prayer, Son Of A Preacher Man, Oh Happy Day en I Will Follow Him) naar de soulmuziek in onder meer Higher and Higher, Stop In The Name Of Love en Signed, Sealed & Delivered. Om de boel nog meer op te leuken en de show uit te rekken, worden funk- en discoklassiekers aan het Blues Brothers repetoire toegevoegd.  Van We Were Family, Dancin’ In The Street tot Kool and the Gangs Celebration. Een vlaag van aangename herkenning golft door het vrij enthousiaste publiek.  Met de neerdalende,  grote discobal wordt met weerkaatst licht de bühne van het Zoetermeerse Stadstheater aan het eind van de avond als het ware omgetoverd tot een filmset van Saturday Night Fever.

(It’s A Man’s World)

(Minnie The Moocher)

Tekst: Johan Schoenmakers

Foto’s: Tineke Beckers