“Knock the breath out of your madness / Burn your photographs at the edges / Send your heart back from where you left it.” Drie zinnen die meer naar poëzie neigen dan naar een songtekst. Op Reckless Skyline, het tweede album van Caitlin Canty, passeren wel meer van dit soort dichterlijke beelden. Heel de plaat baadt trouwens in een poëtische en nostalgische sfeer die door producer Jeffrey Foucault met veel gevoel voor nuance in balans wordt gehouden. Die nostalgie ligt voor een niet onbelangrijk deel aan de stem van Canty, waarin de uitgestrekte vlaktes van Amerika – en de daaraan gepaarde eenzaamheid – te horen zijn. Op dat vlak doet ze denken aan Shelby Lynne in wier stem de hunkering en de weemoed ook zowat tastbaar zijn. Maar ook de arrangementen van haar liedjes zijn debet aan de warme deken van melancholie die Canty uitnodigend uitspreidt. Soms is de instrumentatie spaarzaam, zoals in het betoverende Unknown Legend, een juweel van Neil Young dat hier zorgvuldig versierd is door de pedal steel van Eric Heywood, of Wore Your Ring, een duistere, dreigende song over een verloren liefde.
Evengoed staan er op Reckless Skyline nummers die breder zijn van opzet. Het bluesy True, met mooie oooh’s en aaah’s van onder meer Kate Lorenz, steunt op een dromerige zanglijn en de vervormde, karakteristieke gitaargeluiden van Jeffrey Foucault. One Man en My Baby Don’t Care zijn songs waarin de drums van Billy Conway (Morphine) een stevige basis leggen waarover Heywoods elektrische gitaar fraaie pirouettes draait. In het rootsy Southern Man, géén cover van de gelijknamige Neil Young-song, is het harmonium (‘pump organ’) van Matt Lorenz bepalend voor de teneur. Maar het liefst hoor ik Canty in een breekbare song als Cold Habbit, een folksong waarin haar stem op zijn kwetsbaarst is en het hart bijna doet krimpen van onbestemd verlangen: “Wind’s blowing notes off the empty beer bottles / You’re making a small ember glow / Summer can’t hold off the cold forever / Soon our hands will be burning from the snow.” Op die momenten is het onweerlegbaar dat Caitlin Canty de gave heeft om de luisteraar diep in de ziel te raken. Dat is voor weinigen op deze wereld weggelegd.
‘dat Caitlin Canty de gave heeft om de luisteraar diep in de ziel te raken’
Jammer, dat Caitlin niet altijd even zuiver zingt, en dàt raakt mij diep in mijn ziel!
De imperfecte stemmen van Neil Young, Bob Dylan, Tom Waits of Johnny Cash rijken diep naar binnen. Zij brengen feilloos emoties over evenals bijvoorbeeld Caitlin Canty met Cold Habbit.
Ha, ha.. “rijken”. Overmand door Caitlin zal ik maar zeggen. Reiken.
Imperfecte stemmen?
Akkoord, maar al deze stemmen zingen wél zuiver!
wie? Neil Young zuiver zingen? een partijtje dissonant gekweel van hier tot ginder. En ja..daar hou ik van. Daarom is hij ook misschien mijn alltime favorite artist
Dylan die zuiver zingt? Heb ik iets gemist de laatste vijftig jaar? Afgezien van het feit dat ‘zuiver zingen’ voor mij niet van belang is om zangers/zangeressen te waarderen, ben ik blij dat ik jouw gehoor niet heb, Benny. Ach, laten we het maar toeschrijven aan persoonlijke voorkeuren…