Tijdens mijn zoektocht naar informatie over het album “Blackbirds” van Gretchen Peters stuit ik op een typering van een collega in het blad Rolling Stone die ik u niet wil onthouden: “Blackbirds is een van de meest rake moordballades sinds Bruce Springsteen met het album Nebraska een spoor van lijken zaaide in het Amerikaanse landschap.” Mevrouw Peters laat ons weten dat zij wilde breken met het taboe dat enkel mannelijke liedjesschrijvers zaken als sterfelijkheid, verderf, breekbaarheid en pijn mogen opnemen in hun liedteksten. Met hulp van co-producers Doug Lancio en Barry Walsh heeft zij in Nashville een elftal kwaliteitsliedjes opgenomen die gemaakt zijn voor de eeuwigheid. Mijn persoonlijke voorkeur gaat daarbij uit naar liedjes als When All You Got Is A Hammer, het titellied Blackbirds en Black Ribbons.

In het ontroerende The Cure For The Pain etaleert onze Amerikaanse vriendin in overtreffende trap haar vakmanschap als schrijvend en als zingend artiest. Met bijstand van klasbakken als Jerry Douglas, Jason Isbell, Jimmy LaFave, Will Kimbrough, Kim Richey, Suzy Bogguss kennen de liedjes een instrumentale inkleuring die kwalitatief naadloos aansluit op Peters’ onvolprezen inbreng. Drie jaar na de voorganger Hello Cruel World toont Gretchen met Blackbirds royaal aan waarom erkende grootheden als Etta James, Martina McBride en Neil Diamond in het verleden liedjes opgenomen hebben van haar hand. In het zo uitbundig van producties voorziene landschap van de countrymuziek is Blackbirds een mijlpaal zoals ik die enkel eens in de zoveel jaren op mijn speurtochten tegenkom.

30-06: Paradiso, Amsterdam

www.gretchenpeters.com

(Koos Gijsman)