Op 25 juni traden The Moody Blues op in de Heineken Music Hall in Amsterdam in het kader van hun Timeless Flight tournee. Ooit traden zij op in het voorprogramma van The Beatles. Justin Hayward, de zanger/gitarist werd in het bijzonder beïnvloed door The Beatles. Voor hem was ‘Love Me Do’ een “life changing moment”. Er hing destijds iets mystieks in de lucht. Het gaf inspiratie en vernieuwing. De band maakte aanvankelijk een langzame start als rhythm and blues band. Het was afzien: geen geld, beperkt materiaal en wat optredens in België. En in rhythm and blues waren ze ook niet zo goed. Na wat omzwervingen ontwikkelden ze een eigen identiteit, want die grote thema’s uit de rhythm and blues, dat paste ook niet zo bij de gewone jongens uit Birmingham.
In de jaren ’60 en ’70 scoorden zij enkele hits met Gow Now!, Nights In White Satin en Tuesday Afternoon en in de jaren ’80 nog twee successen met I know You’re Out There Somewhere en Your Wildest Dreams. De twee era’s zijn duidelijk merkbaar in de nummers van The Moody Blues; zowel de mooie melodieuze popmuziek, die bij de jaren ’60 en ’70 past, als ook de symfonische rock vol synthesizergebruik, die meer bij de jaren ’80 past. Een van de redenen hiervoor is dat Mike Pinder overstapt van piano op de mellotron, waardoor hij geluidsfragmenten kan toevoegen met een zwevende of kosmische uitwerking. Later gebruikt de groep synthesizers om dit effect te verkrijgen.
(Foto: Floor Baart)
Luister maar eens goed naar Nights In White Satin en men herkent de voorloper van de sampler. En ook in Strawberry Fields Forever wordt gebruik gemaakt van de mellotron. Een uitwisseling van techniek en sounds tussen collega muzikanten zonder concurrentie of afgunst. Geen slecht idee om je te laten inspireren door de groten der aarden, want zo worden gewone jongens succesvol: wereldwijd verkochten zij maar liefst 70 miljoen albums.
De band, die recent haar 51ste verjaardag vierde, bestaat tegenwoordig uit Graeme Edge, John Lodge en Justin Hayward. Zij geven in Amsterdam een niet mis te verstaan optreden. De heren zien er nog patent uit, vooral John Lodge heeft nog een volle bos haar (eighties gestyled en geföhnd) en poseert regelmatig met zijn gitaar in show achtige poses. Still going strong, lijkt hij uit te drukken. De zangkwaliteiten van Justin Hayward vallen op, ondanks soms een kleine hapering. De bandleden brengen nummers ten gehore als Gemini Dream, You and Me, I know You’re Out There Somewhere, Tuesday Afternoon, I’m Just A Singer In A Rock and Roll Band en Nights In White Satin. Vooral Nights In White Satin valt op: de uitvoering is erg goed gelukt, een verdienste van Justin Hayward, die het nummer in de juiste proportie weet over te dragen en erg mooi zingt.
Verder valt op hoe divers de nummers van The Moody Blues zijn: Beatles geïnspireerde mooie rustige nummers afgewisseld met psychedelische synthesizer rock vergezeld door beelden uit voorbijgegane jaren en vervlogen tijden. Een leuk overzicht van de jaren ’60 ’70 en ’80. En de indruk van vergane glorie heeft het in zijn geheel niet. Kwalitatief op hoog niveau, afgezien van de grappen van Greame Edge, die zijn moment pakt om te vertellen dat hij sinds kort de 74-jarige leeftijd heeft bereikt, vroeger bruin haar had en witte tanden en het peace teken maakte. Nu is zijn haar wit, zijn zijn tanden bruin en de V van het peace teken maakt hij nu voor de V van Viagra. Een klein beetje Britse zelfspot van gewone jongens in verregaande staat van succes.
(Foto: Floor Baart)
Een mooi voorbeeld van wilde dromen, psychedelische feel-good muziek en waarschijnlijk hard werken, of zoals Justin Hayward zegt: songs schrijven is 3% inspiratie en 97% hard werken. The Moody Blues, 51 jaar muziek, een overzicht, of zoals ze dat zelf noemen: a timeless flight.
(Floor Baart)