Ergens refereerde het onderkoelde stemgeluid van Mariska Veres – het sexy boegbeeld en betoverende verschijning van de Haagse formatie Shocking Blue aan de zangeres Grace Slick, die toendertijd deel uit maakte van de Amerikaanse rockformatie Jefferson Airplane. Nadat Barry Hay (Golden Earring) bedankte voor de eer om in 1968 zanger Fred de Wilde op te volgen, en hij de bekende citaat: daar zal je spijt van krijgen door Robbie van Leeuwen naar zijn hoofd scheen te hebben geslingerd gekregen wilde de dragende peiler, begenadigd componist, geniale muzikant en oprichter van Shocking blue – zich onderscheiden door te werken met een zangeres. Een benadering die goed uitpakte. Wat volgt op deze uitgave van The Golden Years Of Dutch Pop Music is onder meer het nummer Venus die de deur naar het succes open heeft gezet met de daarmee gepaard gaande wereldwijde bekendheid.

Ook vele andere lichtvoetige pophits met pakkende refreintjes als Hello Darkness, Inkpot, Never Mary A Railroad Man en Blossom Lady die veelal ontbraken op de reguliere langspeelplaten, een aantal acceptabele b-kantjes en onbekend gebleven albumpareltjes Daemon Lover, Boll Weevil en Love Machine uit hun sterkste periode (1969-1971) knallen uit mijn speakerboxen. Als gevolg van een te snel door Van Leeuwen neergezette poot onder een moordend contract met Willem van Kootens platenlabel Pink Elephant voor vier albums binnen anderhalf jaar leidde dat deels tot composities met een schrijnend gebrek aan urgentie. Deze dubbelaar die met 51 nummers en 2,5 uur aan muziek voor mij een te lange zit is, geeft dan ook een uitstekende indruk van een groep die zag, kwam en overwon, maar door een verdeeldheid in kampen – de teruggetrokken Mariska Veres (zang) en gitarist Robbie van Leeuwen versus de feestbeesten Klaasje van der Wal (basgitarist) en drummer Cor van Beek, na een korte succesperiode uiteenviel.

(Johan Schoenmakers)