Voor haar jongste album Myriad Road heeft zangeres Natacha Atlas het gezelschap opgezocht van de momenteel furore makende jazztrompettist/producer Ibrahim Maalouf. Het betekent direct ook een stijlbreuk ten opzichte van de ruim bemeten orkestrale opzet van haar twee vorige albums Ana Hina (2008) en Mounqaliba (2010). Een trio bestaande uit drummer André Ceccarelli, bassist Christophe Wallemme en pianist Frank Woeste vormt op Myriad Road de instrumentale fundering van Atlas’ vocale exercities. Exercities die uit duizenden te herkennen zijn. Atlas schept met haar aparte frasering en soepele stembuigingen een uniek muzikaal klimaat. In het Franse Montreuil heeft producer Ibrahim Maalouf een groep uiterst bedreven gastmusici verzameld die hun kunsten etaleren op instrumenten als ney, oud, fluit, cello, klarinet, viool en trombone. De zowel in het Engels als in het Arabisch gezongen liedteksten schreef Atlas in samenwerking met violist Samy Bishai. Ibrahim Maalouf is verantwoordelijk voor de arrangementen die in combinatie met Natacha’s typerende zangstem een brug slaan tussen westerse jazz en Arabische traditionele muziek.

Volgens mijn vakbroeders in de Verenigde Staten is Turnpike Troubadours het best bewaarde muzikale geheim van de laatste jaren. Afkomstig uit Oklahoma debuteert het vijftal in 2007 met het album Bossier City. Hun staalkaart aan muziekstijlen bevat roots, folk, honky tonk, bluegrass, cajun en rockelementen. Wanneer drie jaar later hun tweede album Diamonds & Gasoline verschijnt, heeft de groep in de tussenliggende periode een reeks optredens achter de rug die hen overal op het Amerikaanse continent een gestaag groeiende groep fans bezorgd heeft. Dat betaalt zich uit wanneer in 2012 hun album Goodbye Normal Street direct op de veertiende plaats verschijnt in de countrylijst van Billboard.

Hun recentelijk verschenen album Turnpike Troubadours schopt het direct na verschijning zelfs tot een derde plek, terwijl de groepsleden tegenwoordig hun kunsten vertonen in het betere zalencircuit waar tussen de duizend en vierduizend bezoekers terecht kunnen. Of zich die groeiende populariteit ook buiten de USA zal voordoen, blijft natuurlijk nog maar de vraag. De veelzijdige insteek van de groep is enerzijds een pre, maar gelijktijdig ook de achilleshiel. De zang van Evan Felker is krachtig en waarachtig, de instrumentaties worden vlot en met veel passie voor het voetlicht gebracht, wat vooral in het ruigere deel van hun repertoire goed uitpakt. Een zekere vervlakking speelt de Turnpike Troubadours parten wanneer de groep zich aan langzamere liedjes waagt. Het is vooral dat specifieke onderdeel waarin de groep zich te weinig weet te onderscheiden van de vele andere acts die in dit genre actief zijn.

(Koos Gijsman)