In 1969 was ik dertien en luisterde vooral naar Radio Veronica, Radio Caroline, blues, rhythm and blues en de platen van mijn broer. Hoewel ik me met de beste wil van de wereld niet kan herinneren in welke maand van ’69 ik Space Oddity voor het eerst hoorde of op welke zender dat was, kan ik me nog steeds verdomd goed voor de geest halen dat Bowies epos over de noodlottige avonturen van Major Tom me duchtig uit mijn evenwicht haalde. De ‘spacey’ weidsheid van het arrangement, de donderende elektrische gitaar, de uitstekende breaks, de dramatische afloop van het verhaal, het maakte mijn muzikale horizon ineens vele kilometers breder.

Vandaag, bijna 47 jaar later voel ik nog steeds iets van die jeugdige opwinding bij het luisteren naar dat nummer. Alleen is de reden waarom Major Tom vandaag bij mij langskomt er een die tot verdriet stemt. David Bowie, geboren als David Jones, heeft gisteren afscheid genomen van een wereld die er dankzij zijn muziek soms een stuk mooier uitzag.

De Thin White Duke neemt een prominente plaats in op de uitgebreide soundtrack van mijn leven. Daar zal zijn veel te vroege overlijden niets aan veranderen. Maar wat had ik hem graag nog een tijdje in dit ondermaanse gehouden. Al was het maar om te zien hoe hij zou reageren op de terechte bewondering die zijn laatste album Black Star bij vriend en vijand losweekt. ‘Stunning’. ‘Extraordinary’. ‘We salute you, sir Bowie’. ‘Restless, relentlessly intriguing’. ‘Fierce and unsettling’.

‘Een grootse comeback’, las ik ergens. Het is helaas een grootse zwanenzang geworden.

Dag David Bowie. Dag Thin White Duke. Dag Ziggy Stardust. Dag David Jones.

“This is Major Tom to Ground Control / I’m stepping through the door / And I’m floating in the most peculiar way / And the stars look very different today…”