De afgelopen vijftien jaar is de in Canada geresideerde 61-jarige schot David Francey vooral toonaangevend gebleken als zanger, liedjesschrijver en viervoudig winnaar van de felbegeerde Juno-award – de belangrijkste muziekprijs in het Noord-Amerikaanse continent. Sinds het verschijnen van zijn debuutplaat op 45-jarige leeftijd heeft hij inmiddels een flinke discografie aan zelfgeproduceerde platen op zijn naam staan. Niet dat de gelijkenis perse zo groot is, maar impact en intensiteit spelen evenals op het werk van de Canadese folkzanger Stan Rodgers en de legendarische Woody Guthrie een bepalende rol bij David Francey. Daarnaast was hij in een eerder stadium van zijn leven een verdienstelijk timmerman en een ervaring medewerker aan het spoor.

Omdat Francey zelf geen instrument beheerst, deed hij voor de instrumentatie en de productie van zijn meest recente countryfolkalbum Empty Train, dat in een landelijk vertrek in het Noorden van het Canadese Havelock is opgenomen, beroep op diverse muzikale collega’s onder wie Chris Coole (banjo, gitaar), Mark Westberg (gitaar), Darren McMullen (mandoline) en John Showman (viool). ‘Een uitgestorven station, waar Francey met zijn gekochte kaartje en zijn koffer wacht op de trein waarin hij de enige reizer blijkt te zijn, zo omschrijft hij zijn elfde cd “Empty Train”. Zou ik een album met liedjes over een verlaten trein kunnen vullen, vraagt hij zich dan ook af. Het levert een twaalftal eerlijke, inzichtelijke en observerende nummers op in de folkhoek. David brengt ze op een poëtische dan wel verhalende wijze met een beschouwende blik aan de man. De nummers Crucible en Hospital zijn misschien wel het meest ontroerendst en aangrijpendst. Hierin komt de liefde voor zijn overleden vader naar voren.

www.davidfrancey.com

(Johan Schoenmakers)