Sivert Hoyem trad op 15 maart op in een uitverkocht Paradiso Noord. Sivert is misschien beter bekend van de Noorse band ‘Madraguda’ waar hij de zang voor zijn rekening nam. Een band die helaas niet meer bestaat sinds het plotselinge overlijden van zijn medebandlid Robert Buras. De gitarist overleed op 32-jarige leeftijd. De doodsoorzaak is (bij het publiek) niet bekend. Maar goed, sindsdien was een nieuwe wending nodig, want Buras nam veel van de liedjes en songteksten voor zijn rekening. Sivert bracht vervolgens albums uit onder zijn eigen naam, en waar hij in het begin van Madraguda niet veel succes oogstte, raakt hij gaandeweg steeds populairder in Noorwegen. Hij volhardt in een eigen stijl, die om de een of andere reden Brits of Angelsaksisch aandoet.

Zijn muziek laat zich het beste beschrijven als mysterieus, met een omfloerst en donker stemgeluid. Soms roept het associaties op met Nick Cave, PJ Harvey en een enkele keer met Ian Curtis; de sfeer, de melancholie, het donkere, en ook zijn ietwat schokkende of houterige bewegingen on stage. Maar de jonge Noor komt daarentegen serieus over en verkeert in goede conditie: hij bezit een stemgeluid waar Sinatra nog een puntje aan kan zuigen. Zijn bereik is goed genoeg om luid en duidelijk een boodschap over een gehele reeks van Noorse fjorden over te brengen en hij zou geschikt zijn voor het optreden op festivals. Sivert valt in de smaak. Het publiek kent zijn songs en voornamelijk mannen zingen de liedjes zonder problemen mee.

Na drie nummers begroet hij “the people of Amsterdam”. Een man van veel woorden lijkt hij niet, maar op het podium is hij in zijn element. Hij wisselt nummers af van zijn nieuwe album Lioness en een aantal Madraguda songs. Sivert opent met Lioness, Black & gold, Empty house en vervolgt met Lost at sea. Een nummer met de onbegrijpelijke tekst: “I am lost at sea, the sea is lost in me”. Hij mixt en matcht emoties, stileert Engelse woorden en creëert een sprookjesachtige sound met invloeden die doen denken aan het Noorderlicht, onherbergzame natuur en het nachtelijk uur. We luisteren verder naar What’s on your mind, Where is my moon, het zoete nummer Honey Bee en Prisoner of the road, om maar iets te noemen. Het is een geslaagd optreden met een unieke sound, een stevig Noors firmament en van grote kwaliteit. Sivert, van de vijf sterren krijg jij er van mij vijf, bij wijze van spreken. Al is het alleen al om het wonderschone Sleepwalking man, een aanradertje!

Tekst: Floor Baart

Foto’s: Jan Bletz