Gratis cd-exemplaren voor een recensie – ach, je went er aan. Je zit soms tegen een flinke stapel aan te hikken die nog steeds niet afgeluisterd is , of waar je niet aan toe gaat komen. Het laten toesturen van digitaal muziekbestanden biedt uitkomst voor het eeuwige schuldgevoel als een muzikant of muziekdistributeur voor Jan met een korte achternaam cd’s stuurt zonder aandacht op onze website. Onlangs ontving ik van een muziekpromoter, die het indie en popgenre nauw aan het hart heeft, dan ook muziekbestanden met nieuw werk van The Hunna, Hocky Dad en Oh-Pep.
Over het door Tim Larcombe (Lana Del Rey) geproduceerde album “100” van de Britse kwartet The Hunna kan ik vrij kort zijn. Vanaf de bruisende opener Bonfire tot aan het afsluitende Rock My Way dringen direct referenties op aan alternatieve rockbands als The Strokes en Manic Street Preachers. Onversneden popmuziek met goede melodielijnen en sterke refreinen. Clichés als ‘staat meteen als een huis’, ‘spetterend debuut’ en ‘jonge honden met branie’ kunnen meteen uit de kast. Groot punt van kritiek is dat de zestien rock ‘n rollliedjes op “100” uitblinken in eenvormigheid. Ze klokken bij elkaar een kleine zestig minuten dat te lang is voor een album waar het ene liedje bijna niet van het andere is te onderscheiden.
www.soundcloud.com/thehunnaband
De jeugdvrienden Zach Stephenson en Billy Fleming van het Australische duo Hockey Dad maakten in hun thuisland twee jaar geleden diepe indruk met de sterke ep “Dreamin”. Hierop struikelde je over de dissonante gitaargeluiden, vermeende slordigheden en melodieuze zang van Zach en de korte, robuuste ritmische drumpartijen van Billy. De vele, lovende reacties van onze vaderlandse pers voor de singles So Tired en Jump The Gun die de ruggengraat vormen van de debuutplaat “Boronia”, vernoemd naar de straat waar de heren zijn opgegroeid leverde voor Hockey Dad eerder dit jaar een clubtour op langs zalen in Amsterdam, Nijmegen en Leiden. “Boronia” is een plaat vol liedjes in de stijl van ‘sorry, kan het niet helpen, maar ik moet meegalmen’. Rammelende garagerock en ongecompliceerde surfpop zonder oogkleppen.
www.hockeydad.bandcamp.com
Wat betreft het Australische Oh-Pep! loop ik achter de feiten aan. De afgelopen jaren maakten de voormalige schoolvriendinnen Olivia Halley en Peppita Emmerichs, waarvan Oh-Pep! een afgeleide uit hun namen is een flinke opmars die gepaard ging met een klein handvol aan mini-albums en de bekroning tot ‘Young Folk Performer of the Year 2014’. Nu is er dan eindelijk een volwaardig album (“Stadium Cake”) van de twee vrouwen uit Melbourne, die binnenkort de stoute schoenen aantrekken om de oversteek naar Europa te wagen met onder meer een optreden op 24 oktober in de Amsterdamse Paradiso. “Stadium Cake” werd het afgelopen jaar in februari en augustus in Nova Scotia met producer Daniel Ledwell opgenomen, die bijzonder genoot van de samenwerking met deze twee muzikale wonderkinderen. Oh-Pep! betovert met sterke vocalen, frisse, lichtvoetige en stemmige melodieen en akoestische arrangementen. Opvallend is eveneens het gebruik van een veelkleurig traditioneel instrumentarium (banjo, mandoline, dobro, viool, contrabas, bouzouki, gitaar) dat wordt ingezet om de indie, folk en popliedjes met zowel de nodige onverwachte wendingen als voorspelbare refreinen in te kleuren. “Stadium Cake” is een genietbaar album, dat geweldig goed in elkaar zit en in de verte doet denken aan Fleetwood Mac, Taylor Swift en Kate Bush. Ik hoop voor Olivia en Peppita dat dit hun doorbraak in Europa wordt. Ze hebben het verdiend.
www.ohpep.com
(Johan Schoenmakers)