Naast de recensie van de verzamelaar “Retrospective” uit 2013 is er tot mijn grote verbazing door het Altcountryforum nooit aandacht besteedt aan het werk van Peter Bruntnell. Van deze 55-jarige Nieuw-Zeelandse zanger en liedjesschrijver zijn vanaf 1995 maar liefst elf albums verschenen, die je kan onderbrengen onder het kopje americana of melodieuze powerpop. Geënt op de meerstemmigheid en kwinkelende gitaarpop uit de jaren zestig. Nu, anderhalf jaar na de officiële release van “Nos Da Comrade” in eigen land ziet zijn nieuwe plaat ook bij ons het daglicht. Gekoppeld aan een korte tour in november met een twee koppige begeleidingsband. Het zelfgeproduceerde album is twee jaar geleden in vijf maanden tijd in zijn thuisstudio opgenomen met Mick Clews en Peter Noone. Al bij de eerste noten van opener Mr. Sunshine – een regelrechte sneer naar Donald Trump – hoor je: dit zit goed. In het geheel niet vernieuwend, maar ik maal daar niet om als zulke fijne gitaarmuziek mijn oren streelt en direct vertrouwd aanvoelt. In een standaardbezetting van bas, drums en gitaren. De toetsen die soms klinken dragen onder meer bij aan het psychedelische geluid van Yuri Gagarin. De kracht van “Nos Da Comrade” ligt in de variatie. De afwisseling tussen een serieuze, dromerige ondertoon (End Of The World, Dance Of The Dead, Caroline) en het uptempo-werk met gezellige gitaarrifjes (Rainstars, Long Way Down From A Cloud, Fishing The Flood-Plain).

www.peterbruntnell.net

(Johan Schoenmakers)