Ruim zes jaar na zijn voorganger “Helplessness Blues” verschijnt de nieuwste plaat “Crack-Up” van de Amerikaanse groep Fleet Foxes. Het derde album van deze uit Seattle afkomstige groep, die na een periode van afwezigheid tussen 2013 en 2016 vrij plotseling weer acte de présence geeft. Rond de charismatische frontman Robin Pecknold en zijn groepsleden ontstaat in 2008 een heuse hype na het verschijnen van hun gelijknamige debuutalbum. Vrijwel unaniem wordt de groep door de internationale pers de hemel ingeschreven en op menige jaarlijst prijkt hun plaat dat jaar op de eerste plaats. Ook opvolger “Helplessness Blues” krijgt een warm onthaal en wordt geroemd om zijn pakkende liedjes, fraai akoestische instrumentaties en gelaagde zangpartijen. Bij wijze van hernieuwde introductie sluiten de eerste omwentelingen van hun jongste plaat naadloos aan op de laatste omwentelingen van zijn voorganger. Een verbondenheid die verder gaat dan deze symbolische geste. Opnieuw opteert de groep voor een sfeervol klankbeeld waarbinnen akoestische instrumentaties en fraaie harmoniezang de boventoon voeren.Maar daar blijft het niet bij. Parallel aan de imponerende muzikale ontwikkeling van het voormalig Fleet Foxes-lid J. Tillman die onder het pseudoniem Father John Misty flink aan de weg timmert heeft ook Pecknold stilistisch zijn horizon verbreed. Op “Crack-Up” worden stijlinvloeden uit de symfonische pop, progrock, ambient en psychedelische muziek toegevoegd aan het barokke folkpopidioom waarmee de groep veelal geassocieerd wordt. Soms klinkt deze nieuwe opzet nog wat onwennig, maar over de hele linie is “Crack-Up vooral een dappere en succesvolle poging van de groep om hun eigen muzikale grenzen te verleggen. En ja, Robin Pecknold blijkt ook nu weer een bevlogen tekstdichter-liedjesschrijver en een begenadigd vocalist te zijn, die bij het eigenzinnige kwaliteitslabel Nonesuch precies op de juiste plek is.

http://fleetfoxes.co/crack-up

(Koos Gijsman)