Het repertoire van de zwaar onderschatte componist Guy Clark vormt vanzelfsprekend de rode draad op het album “Guy”. Het zeventiende studio-album van de 64- jarige Amerikaanse rock, country en folk zanger, producer, auteur en acteur Steve Earle. Vooral de beginperiode komt op dit prachtige album aan bod op de wijze waarop Clark zijn liedjes heeft vastgelegd. Het maakt nieuwsgierig.

“Guy” is een respectvol, geïnspireerd en emotioneel eerbetoon aan de man, die drie jaar geleden op 17 mei overleed en samen met Townes van Zandt de inspiratiebronnen waren voor Steve Earle.  Ze waren uit hetzelfde hout gesneden. Type ruwe bolster, blanke pit. Maar die liedjes…godsamme…die liedjes.

Zorgvuldig en gedetailleerd is er in vijf dagen tijd in de House of Blues studio te Nashville aan de slag gegaan. Earle werkte op “Guy” samen  met bassist Kelley Looney, gitarist Chris Masterson, drummer Brad Pemberton, Ricky Jay Jackson (pedal steel) en Eleanor Whitmor op viool en mandoline. De huidige samenstelling van zijn begeleidingsband The Dukes.

Soms net iets meer intiem, tranentrekkender en intenser met Earle’s krakend en grommend stemgeluid gebracht dan het origineel (Rita Ballow,  Anyhow I Love You, Desperado’s Waiting For A Train). Danweer onstuimig of met een western swing en rijk gearrangeerd in een voltallige bezetting (Out In The Parking Lot, L.A. Freeway, Heartbroke). 

En voor het afsluitende, door Earle parlando gebrachte Old Friends schoven niet de minste geringste aan onder wie Verlon Thompson (gitaar), Mickey Raphael (mondharmonica), Jim McGuire (dobro), Gary Nicholson (akoestische gitaar). Voor de fonkelende zangpartijen boden Jerry Jeff Walker, Jo Harvey Allen, Rodney Crowell en Emmylou Harris hun fraaie keeltjes aan.

www.steveearle.com

(Johan Schoenmakers)