‘Als je hem op straat zou tegenkomen, zou je hem aanzien voor een bedeesde rechtenstudent of een beginnende laborant of een boekhouder, met zijn tengere uiterlijk, zijn bril en zijn stekeltjeshaar’. Zo omschreef Jan Bletz de Amerikaanse zanger en componist Justin Townes Earle vier jaar geleden. ‘Hypersensitief met een autistisch trekje en een tot op het bot onzekere man op het podium van de Amsterdamse Paradiso’.

Als ik een blik werp op de foto aan de binnen- en achterkant van de hoes van zijn nieuwe plaat lijkt hij enig schroom van zich af hebben geworpen. Of het iets te maken heeft dat Justin bijna twee jaar geleden vader is geworden weet ik niet, maar de veranderde levenssituatie resulteert zeker in een zorgzame en serieuze blikverruiming op “The Saint Of Lost Causes”. En anno 2019 toont hij zich, zonder bril,  stoerder met zijn langere haren, het ongeschoren gezicht en de opgestroopte mouwen, die zijn diverse tatoeages etaleren.

Ongemerkt is “The Saint Of Lost Causes” alweer zijn achtste album in twaalf jaar tijd. Een van zijn beste werkjes, wat ondergetekende betreft. Na een eenmalig uitstapje met producer Mike Moggis (“Kids In The Street”) heeft hij zich op zijn recente worp herenigd met Adam Bednarik.

Nog altijd laat Justin horen het schrijven van goede liedjes niet van een vreemde te hebben. Het werk van een  ambachtelijk vakman, waarop hij zoals gebruikelijk de diverse uithoeken van de americana verkent. Van folk en blues tot western swing en country. Twaalf liedjes, die krap vijftig minuten lekker voortkabbelen met een relaxte groove en Earle’s loom stemgeluid.

18-06: Amsterdam, Paradiso Noord, Tolhuistuin

www.justintownesearle.com

(Johan Schoenmakers)