Om maar met de deur in huis te vallen: als je het mij vraagt is Rod Melancon in ons land een van de meest ondergewaardeerde muzikanten, die er momenteel rondloopt. In de afgelopen jaren toerde de inwoner van Austin, Texas door Amerika en Scandinavië. In ons land geniet Melancon nog niet de bekendheid die hij wel verdient, maar mensen die zijn muziek gehoord hebben zijn vrijwel onverdeeld enthousiast.  Hopelijk wekt hij met zijn laatste wapenfeit “Pinkville” de nodige aandacht bij de muziekliefhebbers, de promoters en de zaaleigenaren.

Vanaf zijn debuut “Parish Lines” uit 2012 ademt alles aan Melancon een Zuidelijk vakmanschap van een oude ziel in een jong lichaam. Ten opzichte van de veelzijdigheid op zijn eerdere albums  kiest hij op “Pinkville” voor een verzameling aan rocksongs met een broeierig, funky en energiek karakter, dat prima past bij zijn krachtig en gruizig stemgeluid.  Een begenadigd verhalenverteller, die zijn sterke liedjes verpakt met een bevlogen en steengoed bandgeluid  in een bezetting van zang, bas, gitaar, toetsen en drums.

“Pinkville” opent met het gelijknamige nummer, doorspekt met op vertellende wijze gebrachte observaties van Melancon als tien jarig knulletje. De hoes en de albumtitel verwijzen naar het Vietnamese dorp My Lai, dat door het Amerikaanse leger ten tijde van de wreedheden in 1968, Pinkville werd genoemd. Vers op Rods netvlies staat het beeld van een man in een handsop en versleten legerschoenen, waarvan zijn vader vertelde dat het een Vietnam veteraan was met een posttraumatische stressstoornis. De intensiteit van het verschrikkelijke bloedbad waren van zijn gezicht af te lezen. Rod heeft nooit zo heftig geklonken.

En eigenlijk  is het zo genoeg voor mij. Ik wil na zo’n intense en aangrijpende opener niet verder gaan met mijn stuk over een album, waarop Melancon een eigen wereld creëert vol waarheden en fictieve personages. Bovedien worden we getrakteerd op een schitterend lesje muziekgeschiedenis via eerbetonen aan Freddy Fender (Corpus Christi Carwash), Tom Petty (The Heartbreakers) en Rods interpretaties van Goin’ Out West (Tom Waits) en 57 Channels van Bruce Springsteen.

www.rodmelancon.com

(Johan Schoenmakers)