Op de een of andere manier wil het maar niet klikken tussen mij en “Pink Mirror”. Het nieuwe album van de Britse zanger en liedjesschrijver Jeremy Tuplin. De opvolger van zijn bijna twee jaar geleden verschenen debuut “I Dreamt I Was An Astronaut.

Na talrijke draaibeurten blijven de liedjes met een satirische kijk op het leven niet hangen. Het ontbreekt “Pink Mirror” aan een gezonde portie spanning, waardoor het woord ‘gewoontjes’ in mijn gedachte opkomt. Ook de poppy melodieën en het melancholische karakter zijn wat mij betreft veel van hetzelfde.

Heel even veer ik toch nog onverwachts op bij de dissonante gitaarsolo van Pandora’s Box. Maar het kneuterige ahaaa en  lalalalala in het gelijknamige nummer vergalt het goede gevoel van het vorige nummer. De twaalf liedjes gaan ruim drie kwartier bij mij het ene oor in en het andere oor weer uit zonder bijzonder te worden.

Al was Jeremy alleen maar een zanger die ze speciaal had kunnen maken. Maar de Londenaar heeft een hangerig, soms overdreven theatraal stemgeluid, dat mij voortdurend irritant overkomt. Ook zijn naar voren gemixte vocalen, waar het net lijkt of de zanger naast je staat en zijn muzikale begeleiders bij de buren is niet mijn ding. Maar als ik over het internet struin heb ik weinig medestanders en loopt men helemaal weg met “Pink Mirror”. Genoeg aanbevelingen. Het is dat je het even weet.

www.jeremytuplin.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)