Eerlijk is eerlijk, het is een beetje een melkkoe, die enorme archieven van Neil Young en vooral voer voor de diehard fans. Neemt niet weg dat ook de minder fanatieke aanhang plezier aan het live werk beleefd, die Neil uit een stoffig hok opvist. En terwijl ik nog aan het nagenieten ben van de opgepoetste opnames  (Roxy ’73 en Songs For Judy), die vorig jaar het daglicht zagen, is de volgende uit de Performance Series (volume 4) verschenen.

De opnames van Tuscaloosa (5 februari) komen uit dezelfde tour in 1973, die 62 dagen duurde, als die van het officiele live-album “Time Fade Away”.  Ware het niet dat tijdens het optreden in Tuscaloosa de melodische drummer Kenneth Buttrey, evenals op “Harvest” nog bij The Stray Gators van de partij was. Later vervangen door Johnny Barbata.

Het was een dikbetaalde tour, die georganiseerd was naar aanleiding van het grote succes van het album Harvest. Maar Neil voelde zich nog altijd ellendig na het overlijden van zijn gitaarmaatje Danny Whitten in november ’72. Momenten tijdens een concert pauze dat Neil niet meer terug het podium wilde keren. Stevig drinkend met een paar fans, die bij zijn tourbus rondhingen. ‘My least favorite record is Time Fades Away. I think it’s the worst record I ever made – but as a documentary of what was happening to me, it was a great record.”

“Time Fades Away” en het onlangs verschenen “Tuscaloosa” met opnames uit 1973 geven beiden de rauwheid, Neils overmatig acohol gebruik, het diepongelukkig gevoel en zijn rouwende fase goed weer. De een klinkt puurder en rafelig, de ander meer als een concertopbouw met de diverse nummers van het album Harvest.

www.neilyoungarchives.com

(Johan Schoenmakers)