Het Australische Amyl and the Sniffers is op dit moment onderwerp van gesprek in de nationale en internationale pers. ‘ Het beste wat punk en rockabilly te bieden – zowel op plaat als op het podium’. En zoals het hoort in dit genre is het volwaardige naamloze debuut geen ellelang album. Elf voltreffers met een totale lengte van 29 minuten.

Pretentieloze jaren zeventig pubrock, die wild, furieus, ruig en lekker schreeuwerig klinkt. En qua boodschap nemen ze geen blad voor de mond. Lomp en recht voor zijn raap – over neuken, zuipen en platzak zijn. Hoe ze eruitzien? Gescheurde spijkerjasjes en  mullet-kapsels – kort voor- en lange achterkant. Refererend naar de Sharpies – de Australische jeugdbendes uit de jaren zeventig, die vaak werden vergeleken met de Britse skinhead-beweging. Tijdens optredens gedraagt zangeres Amy zich als een staaf dynamiet. Ze raast en rolt over het podium en duikt het publiek in. Zalen worden dan ook vakkundig door de band afgebroken.

Subtiel is het niet natuurlijk. Twee keer aftikken, drie halen over je gitaar en knallen zonder ingewikkelde accoordenschema’s en Amy Taylors snerende gekrijs. Het viertal houdt van de directe aanpak op het snijvlak van gekte en genialiteit. Goed? Ach, wie ben ik om als ouwe lul te gaan vertellen dat het gaandeweg het album vrij monotoon wordt? Dit is muziek waar de adrenaline van af spat, die je herinnert aan de populariteit van de punkperiode.

www.amylandthesniffers.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)