Bob Mould is boos en dat deelt hij dan ook met ons. Zijn catalogus is bezaaid met zijn ontevredenheid. Hij schreeuwt vier decennia lang, dat hij genoeg heeft van deze wereld. Ondanks het schaamteloos opgewekte en optimistische karakter van het vorig jaar uitgebrachte´Sunshine Rock´ is het heilige vuur bij Mould nog lang niet gedoofd en port hij op Blue Hearts met een hernieuwd gevoeld van woede stevig in je ribben. ‘Dit is een ernstige situatie, waarin we ons bevinden. Dit is niet het moment om mij zorgen te maken over onverbloemde gedachtes”.
Je zou het album in twee verschillende delen kunnen opsplitsen. Met de Amerikaanse verkiezingen als uitgangspunt is de eerste helft van “Blue Hearts” vooral een politieke tirade naar de Amerikaanse regering en haar president. De tweede reeks aan nummers is veel meer reflecterend en naar binnen gericht. Hij raakt persoonlijke conflicten net zo meesterlijk aan als politieke conflicten. Mould wordt op briljante wijze aangevuld door zijn inmiddels vaste begeleiders Jason Narducy (basgitaar) en Jon Wurster (drums), die perfect passen bij zijn energieniveau en zijn bijtende teksten.
Het resultaat is een album vol ritme en energie, waar hij trots op mag zijn. Zijn meest rauwe en controversiele werk van zijn solocarrière . Bij de eerste luisterbeurt was ik gelijk verkocht. Hoe vaker ik “Blue Hearts” hoorde, des te meer het mij opviel, dat het album knikt naar het verleden. Naar de beste tijden van Sugar en het vertrouwde geluidsorkaan van Hüsker Dü. Volgens Mould ‘de meest pakkende verzameling protestsongs die hij ooit heeft geschreven’.
Terwijl het leeuwendeel van het materiaal Bob Mould op zijn luidst en snelst is en zorgt voor opwindend brok melodieus kabaal, opent het veertien nummers tellend album met het akoestische Heart On My Sleeve. Hij spreekt zijn diepe wanhoop uit over de passiviteit van de grote leiders in het kader van de klimaatverandering. Zijn stem is vervuld van verdriet terwijl hij op zijn 12-snarige gitaar tokkelt, rouwend om het vooruitzicht dat niemand van ons echt weet wat er nog kan worden gedaan.
The west coast is covered in ash and flames
Keep denying the winds of climate change
Daarna kun je je maar beter goed vastbinden, want alle remmen gaan volledig los. De volgende twee nummers, Next Generation en American Crisis razen in een hectisch tempo aan je voorbij. Moulds gitaar klinkt alsof deze in brand staat. Met andere woorden, hij heeft zijn beste punkalbum in jaren gemaakt, en het is verdomd prettig om dat te horen. De gitaarexplosies op de eerste single ‘American Crisis’ over het huidige, narcistische Amerikaanse establishment is op de beste manier een flinke stomp in je maag. Net als dertig jaar terug maakt hij nog altijd gebruik van knappe powerpop hooks. Tegenwoordig wat meer aangescherpt en gepefectioneerd.
Mould was nooit de beste zanger en zijn stem klinkt al wat afgeleefd, maar bevat nog genoeg passie om zich staande te houden tussen het gitaargeweld. American Crisis, Fireball, Forecast Of Rain, de titels spreken voor zich. Alleen Siberian Butterfly gaat ondanks de titel niet over de Russische inmenging in de Verenigde Staten. Het lied beschrijft Moulds vroegere worstelingen met zijn homoseksualiteit. Ondanks het naderen van zijn 60ste verjaardag, pakt hij de liefde en seks nog steeds met vurige ijver aan. Everything To You en Password To My Soul gaan beide over de meer tedere kant van het romantische leven, terwijl de kille college-rocker Leather Dreams zich bezighoudt met het plakkerige spul.
Het door Bob Mould zelf geproduceerde en in de Electrical Audio-studio te Chicago vastgelegde “Blue Hearts” is in één opzicht een venijnige beschuldiging voor degenen, die aan de macht zijn en verantwoordelijk word geacht voor de chaos van vandaag. Het voelt als een race. We staan op een kruispunt en het is nu tijd om een aantal cruciale beslissingen te nemen over hoe we ons leven leiden. De Amerikaanse muzikant brengt dit op een beladen manier in beeld.
www.bobmould.com
www.konkurrent.nl
(Johan Schoenmakers)