Oude liefde roest niet, maar vergt wel veel van mijn geduld….
Smashing Pumpkins werd na Doe Maar en Prince mijn derde grote liefde (en toch ook wel de laatste). Natuurlijk is er genoeg liefde voor zoveel andere artiesten en bandjes, maar echt enorm fan-zijn? Nee, dat was aan die drie voorbehouden.
Bij de Pumpkins begon het ook al vroeg; ik was als 21-jarige gelijk vanaf het begin al verslaafd aan “Gish”. Waar de meeste aandacht uitging naar Nirvana en Pearl Jam (die ik ook helemaal te gek vond), daar was de liefde voor de toen nog langharige Billy, Jimmy, James en D’Arcy nog veel groter. Als een kind zo blij kon ik ze live zien in Rotterdam op Metropolis 1992 en Siamese Dream plus Mellon Collie bleken droom-opvolgers te zijn.
De eerste scheur ontstond bij het album “Adore”. Misschien werd ik ook wel te oud om nog echt een groot fan ergens van te kunnen zijn. Maar het was toch voornamelijk het gebodene dat mij een heel stuk minder deed. Of was de lat gewoon te hoog gelegd door de eerste drie albums?!
Er ontstond een wat aparte relatie met deze oude helden. Ik ben ze live blijven zien en de albums braaf gaan kopen bij elke release. Ook Zwan en Billy’s solowerk is in huis gehaald. Zo gebeurt het dus dat “Cyr” ook in mijn kast komt te staan, terwijl ik na de helft gehoord te hebben nu niet bepaald warm kon lopen voor deze nieuwe, toch wat aparte worp.
Maar misschien dat het album in z’n geheel draaien, de volle vijf kwartier lang beter uitpakt. Allereerst zal ik het verleden in mijn hoofd aan de kant moeten zetten, want anders gaat het echt niet lukken. Het valt te prijzen om een nieuwe richting op te gaan, maar dan moet het wel goed gebeuren.
Jazeker, er zitten best catchy deuntjes tussen, maar dit soort electro-pop-rock is toch echt al eerder en beter te horen geweest bij andere bands. Maar welke dan? Tja, lastig. Het is allemaal wat flets en grijs waardoor ik er nu ook niet gelijk namen op kan plakken.
“Cyr” is leuk bedoeld, maar komt niet echt uit de verf. Maak er dan ook nog eens een dubbelalbum met twintig nummers van en dan begeef je je toch echt op heel glas ijs. En dat doet Billy (Billy ja, want Jimmy horen we nauwelijks en is James hier ook aanwezig?): hij bevindt zich op heel glad ijs en ik vrees dat ie toch heel snel naar de stoel zal moeten grijpen om zich staande te houden. Aandoenlijk? Voor een starter ja, maar als je op top-niveau hebt gepresteerd is dit ondermaats en niet om aan te horen.
Vergelijken heeft geen zin. Stilstaan ook niet. Maar mijn gevoel zegt dat het best wat beter had kunnen uitpakken als de nummers net even wat kruidiger waren, en het was wellicht beter geweest om dit onder zijn eigen naam uit te brengen. Want “Cyr” voelt eigenlijk veel meer als opvolger van albums als TheFutureEmbrace, Ogilala en Cotillions dan van “Gish” of “Siamese Dream”.
Het is nog meer Pumkins-light en er valt een trend te ontwaren. Hoe dan ook maakt dat van “Cyr” een ‘ach wel aardig album’ en vergaloppeert Corgan zich toch echt net iets te veel aan dit project. Ik hou mijn hart vast voor de aankondiging van het vervolg op Mello Collie and the Infinite Sadness.
Met z’n enorme wispelturigheid en nooit nagekomen beloftes wil ik Billy adviseren dit ook niet waar te maken. Maar of Billy zit te wachten op dit welgemeende advies van mijn kant…… we zullen het zien. Misschien is die toekomst toch nog wel shiny en oh zo bright! Zijn we “Cyr” ook wel weer vergeten tegen die tijd.
www.smashingpumpkins.com
(aERodynamIC)