Een recensie schrijven over “Die Midwestern”, het solo debuut van Arlo McKinley, de laatste artiest die John Prine op zijn label Oh Boy Records tekende voordat hij overleed aan de gevolgen van Covid-19, is eigenlijk bij voorbaat een gewonnen wedstrijd. De 40-jarige begaafde singer-songwriter is klaar voor het succes en de waarschijnlijk toekomstige sterrendom, nadat hij bijna het bijltje erbij neer had willen gooien. Hij is het levende bewijs dat geweldige nummers met een droevige inslag uiteindelijk de juiste oren gaan bereiken, ook al kost het soms even tijd.
Geboren en getogen in Cincinnati, groeide McKinley op in de plaatselijke punk- en hardcorescene. Later sloot hij zich aan bij Jeremy Pinnells The Great Depression. In 2014 keerde hij terug als soloartiest met het album Arlo McKinley & the Lonesome Sound, waarop hij de DIY-geest van zijn punkdagen omarmde.
McKinley heeft een behoorlijk zwaar leven gehad. Bag of Pills, het nummer wat Prine’s aandacht trok, en dat terug is te vinden op “Die Midwestern”, geeft invulling aan een moeilijke periode waarin hij worstelde met zijn verslaving aan sterkwerkende pijnstillers. Dat is ook wel terug te horen aan zijn opvallend knoestig en soulvol stemgeluid. ‘Gelukkig ben ik daar uit gekomen, want ik heb veel mensen gezien waar dat niet bij is gelukt, vertelde hij aan het vooraanstaande Amerikaanse muziekblad Rolling Stone. ‘Nu kijk ik op mijn leven terug en schrijf erover. Omdat ik op mijn twintigste dacht dat ik alles wist maar ik kwam net kijken en wist niets’.
Geproduceerd door Matt Ross-Spang (Will Hoge, Jason Isbell, Charley Crockett) en opgenomen in de Sam Phillips Recording Service in Memphis bevat zijn nieuwe plaat een geweldige begeleidingsband. Onder wie gitaarlegende Will Sexton, drummer Ken Coomer (Uncle Tupelo), toetsenist Rick Steff (Cat Power), bassist Dave Smith (Sean Rowe) en zangeres Reba Russell ( Johnny Cash).
McKinley heeft iets te zeggen op “Die Midwestern”. Zijn muziek met een uitgesproken americana en alternatieve country gevoel, is eerlijk en geloofwaardig. Soms raakt hij zware thema’s aan, die getuigen van gedurfde zelfreflecties zonder dat bitterheid of woede een grote rol spelen. Hij is in staat om zijn levenservaringen te vertalen in liedjes die warm, melodieus en onvergetelijk overkomen. Sommigen dateren alweer van een flinke tijd terug, maar bloeden nog altijd de verharde waarheid, emoties en persoonlijke drama’s.
www.arlomckinley.com
(Johan Schoenmakers)