Lounge muziek. Er zijn momenten dat ik het graag mag horen. Zoals nu terwijl ondergetekende deze woorden schrijft. Als de meesten van jullie op een oor in dromenland liggen bijvoorbeeld. De honden bij mij komen kijken of ik nog wakker ben bij de twinkeling van de nachtelijke hemel.

Muziek met een knipoog naar Steely Dan, een jazzy randje, een fijne psychedelische wolk, af en toe een koortje, Braziliaanse avantgarde uit de jaren zeventig en tachtig. En passant prima liedjes laat horen, die niet gelijk hun geheimen prijsgeven. Niet loodzwaar, maar zwoel en laid-back, waar een oceaanbriesje doorheen waait. Gevarieerd en heerlijk toegankelijk. Zo komt het album “Going, Going, Gone over van het Amerikaanse indierock gezelschap Mild High Club rondom Alex Bretin, die het geheel arrangeerde en produceerde.

Hoewel een album met twaalf nummers misschien lang lijkt te duren, klokken de meeste composities rond de twee minuten. Korte gefragmenteerde nummers, die onverwachts eindigen, waardoor je geïntrigeerd blijft en meer wilt. “Going, Goin, Gone” in volle glorie. Het meest politieke album van Mild High Club, waarvan inmiddels drie platen zijn verschenen.

Hoewel “Going, Going, Gone” waarschijnlijk niet voor iedereen is weggelegd, zou je alleen al het onvoorspelbare karakter en de enorme hoeveelheid werk moeten kunnen waarderen dat in deze productie is gestoken. Het is ongetwijfeld origineel en ontspannend boordevol interessante muzikale ideeën en opvallende nummers, die zorgen voor een boeiende luisterervaring.

https://www.stonesthrow.com/news/?term=mildhighclub

(Johan Schoenmakers)