Wanneer je je band Spice noemt, schept dat de nodige verwachtingen en een belofte, die met een pittig gekruide stoofpot van alternatieve rock, post/punk en hardcore volkomen wordt ingelost. Een Amerikaans driekoppig collectief in een opvallende line-up van zang/gitaar, drums en een somber en donkerklinkende viool. Onderscheidend en een beetje anders. Je zou het bijna het instrument van de dood kunnen noemen, veronderstelt bassist Cody Sullivan.
Spice is een nieuwe band met een aantal oude, schijnbaar bekende gezichten uit het alternatieve San Fransisco Bay Area circuit. Misschien ben ik ze wel eens in een recensiestapel tegengekomen, maar ik heb er geen actieve herinnering aan.
Het naamloze debuutalbum van het Californische gezelschap manoeuvreerde zich twee jaar geleden bijzonder ongelukkig langs diverse muziekradars, en verdween door de pandemie met de eerste sneeuw in een diep en donker vacuüm. Onterecht, want het bestaan van Spice mag met de opvolger Viv best gevierd worden.
Het nieuwe album weerspiegelt het verloop van een soms chaotisch leven en handelt vooral over verslavingen en relatiebreuken. Zanger Ross Farrar is niet bang eerlijk en openhartig te zijn over psychische kwetsbaarheid, zoals in de opener Recovery: Je offert je eigen, perfecte dag op, Je moet je bed uit en dat valt behoorlijk zwaar. Rehabilitatie in muzikale vorm met een verschroeiende intensiteit in een ideale mix van Fugazi, Spacemen 3 en Joy Division.
www.konkurrent.nl
(Johan Schoenmakers)