Een jaar of vier geleden schreef ik hier al over Rush Of Blood. Tot op heden het laatste volwaardige studio album van Geraint Watkins. Misschien kent niet iedereen zijn naam, maar zijn curriculum vitae mag er wezen. Decennia lang heeft hij namelijk zijn sporen verdiend als sessiemuzikant bij onder meer Nick Lowe, Van Morrison, Rory Gallagher, Status Quo, Graham Parker en Eric Clapton. De Brit wordt dan ook hooglijk gewaardeerd onder zijn muzikale collega’s. En ooit door Dylan geprezen als zijn favoriete pianist. Een stille kracht zonder wie een tourband of studioplaat van een artiest een half ei zou zijn.

De man kan dus wel iets op muzikaal gebied, wat ook goed naar voren komt op zijn solo-werk dat hij tussen 1977 en 2019 uitbracht. Hoog tijd om Watkins eens op een voetstuk te plaatsen. Zeker nu hij met zijn begeleidingsband The Mosquitos weer op het podium is terug te vinden. De dubbel verzamelaar Aide-Mémoire, die Watkins je met een brede glimlach aanbied, is een zorgvuldig samengesteld bewijs van zijn vakmanschap. Vergezeld van een boekje vol verhalen, gepend door de journalist Garth Cartwright over de muzikale carrière van de sympathieke veteraan.

Aide-Mémoire is een prima, gevarieerd visitekaartje voor elk wat wils. Het resulteert in een buitengewoon warmbloedig, innemend en smakelijke, 140 minuten durende chronologische compilatie van 41 nummers, waarin hij constant de grenzen tussen folk, country, cajun, rockabilly, jazz, blues en zelfs de dansmuziek verkent. Liedjes waar een grote hang naar het verleden uitspreekt.

www.geraintwatkins.com

(Johan Schoenmakers)