Het zijn de woorden van een schrijver van de website File Under, die ik hier aanhaal omdat het contrast tussen mijn vorige stuk over Lankum en deze ontzettend groot is. ´Recensenten moeten kunnen horen of het wat is of niet, of het nu je genre is of niet. Of de afkeer moet overheersend groot zijn’. De dwingende electronicapop met industriele beats en een gruizige ondertoon met jazzy elementen van deze Canadese femme fatale met Nigeriaanse roots is in het begin even goed wegslikken. Uitdagend, schurend, kwetsbaar en eerlijk. Aan te raden is om Good Luck op gepaste tijden tot je te nemen voordat je er niet meer omheen kan.

Ik ben een liefhebber van artiesten, die een gevaarlijke, scherpe rand opzoeken. En daar schaar ik Debby Friday, waarvan ik aanvankelijk vermoedde te maken te hebben met een pseudoniem, ook onder. Vooropgesteld, uniek is het niet, maar de wijze waarop zij op Good Luck met haar boosheid omgaat is aan te prijzen. De desilussie van het leven. Friday zorgt ervoor dat je haar naam onthoudt.

‘Ik had nooit gedacht dat ik muzikant zou worden‘, vertelt Friday in een interview met het Britse NME. ‘Als kind was ik erg creatief, maar het idee om muzikant te worden kwam nooit bij me op. Mijn ouders zijn immigranten en ik had geen verstand van de muziekindustrie. Zelfs nu ik dit album uitbreng, heb ik nog steeds zoveel ontzag voor alles‘. ‘Ik heb nog steeds zoiets van dat ik tegen mijn jongere zelf zou zeggen: ‘ga door’. Alles wat ik heb meegemaakt, alle pijn, al het lijden, mijn pad is niet lineair geweest, maar ik kan nu aan de andere kant zeggen dat het het waard is.”

www.debbyfriday.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)