Alsof ik een stomp in mijn maag kreeg, zo kwam de eerste luisterbeurt van Durand Jones’ eerste solowerk binnen. Even naar adem snakken en tranen in de ogen. Hij neemt ons op Wait Til I Get Over namelijk mee naar Hillaryville, Louisiana, waar hij is opgegroeid. Een ooit bloeiende, zelfvoorzienende plattelandsstadje aan de Mississippi, gesticht door acht vrijgelaten slaven als herstelbetaling na de Amerikaanse burgeroorlog. ‘De plek waar je het liefst zou willen wonen’ zei Jones oma indertijd over de nu in verval geraakte gemeenschap.

Met een vracht aan eigen ervaringen gebruikt Jones Wait Til I Get Over om aandacht te vragen voor zijn verleden en heden en de lessen die hij als volwassene heeft geleerd. En dat alles op onnoemelijk smaakvolle wijze in elkaar gezet, dat rauwer aanvoelt dan zijn werk met The Indications. ‘Ik wilde dat het klonk als de licht pittige en de romige zoetheid van de magnolia’s op een warme dag in juli met de iconische geur uit de Zuidelijke staten van Amerika‘.

Het resultaat mag er zijn. Wait Til I Get Over bevat twee maal een gesproken woord en tien zelfgeschreven liedjes met een overvloed aan zuidelijke soul. Buitengewoon verzekerd gaat hij hier voor een rootsy, gospel, blues en fuzzy geluid met echte nachtelijke, buitengeluiden, waarmee Jones een prachtig, muzikaal portret creëert met personages die van zijn leven deel uitmaakten. Afwisselend breekbaar, teder, rockend tot aan een explosie van vreugde. En dat in een eigen, sprankelende productie, die eindigt met het opspattende water van de Mississippi en fluitende vogels.

https://www.facebook.com/durandjonesla

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)