Net als Simon & Garfunkel en Kings of Convenience grijpt het Amerikaanse folkduo The Milk Carton Kids terug naar de basis: twee akoestische gitaren, twee harmoniserende stemmen. That’s it. De perfecte muziek met zacht vriendelijke en weemoedige strotten om op je balkonnetje de zon onder zien gaan. Het voelt bijna als een soort meditatie. Joey Ryan en Kenneth Pattengale grossieren er al meer dan een decennium in, uitgezonderd dan van de diversiteit op het vijf jaar geleden verschenen, door Joe Henry geproduceerde All The Things I Did.

Een plaat van een heel ander kaliber, waarop de trouwe aanhang werd verrast met een bandgeluid en de hulp van een breed scala instrumentalisten. Een eenmalig, zeer toegankelijk uitstapje, waarnaar het duo met de ep The Only Ones en het nieuwe wapenfeit I Only See The Moon terugkeert naar de melodieuze eenvoud en fragiliteit. Heel af en toe swingt het lichtelijk (Body and Soul en When You’re Gone). Maar meestentijds kabbelt het samen met de subtiele toevoeging van een hoeveelheid aan strijkers op het titelnummer, aangenaam voort om lekker bij weg te zwelgen of aandachtig naar te luisteren.

www.themilkcartonkids.com

(Johan Schoenmakers)