De term ‘achtergrondmuziek’ wordt vaak gebruikt om iets te beschrijven dat totaal niet je aandacht zou kunnen trekken. Muziek die zo oninteressant is dat je uiteindelijk vergeet dat het er zelfs is. Ik ben er niet van overtuigd, dat muziek die naar de achtergrond verdwijnt, inherent slecht is. Niet elk tv-programma hoeft een aangrijpend drama te zijn, niet elke maaltijd die we eten hoeft een gastronomisch diner te zijn. Als je iets niet opmerkt, kan het ook betekenen dat het zijn werk goed heeft gedaan om niet opdringerig op de voorgrond te treden. Niet het middelpunt van je aandacht te moeten wezen, maar de afwezigheid zou je wel direct merken.

Dat gevoel stroomt ook door het zesde album van het Australische gezelschap The Paper Kites, dat met At The Roadhouse misschien wel een van de mooiste, bijna zeventig minuten durende soundtrack bij de Herfst periode serveert. Ontstaan ​​uit een maandlange residentie van de band in het rustige stadje Campbell’s Creek op een leegstaande locatie die voor de toevallige voorbijganger toegankelijk was. Nadat het nieuwe materiaal was uitgewerkt en gepresenteerd aan de plaatselijke bevolking, nam het achtkoppige collectief het resultaat live zonder publiek op in een studio achter de club. Voor de sfeer opent en eindigt het album met geroezemoes en applaus.

At The Roadhouse is de perfecte metgezel, die je laat kennismaken met hartverwarmende nummers met de pedaalsteel, banjo, de weelderige meerstemmigheid en het zalvend stemgeluid van Sam Bentley in een centrale rol. Briljante muzikaliteit waar americana, folk en rock op glorieuze wijze worden samengesmolten tot een prachtig geheel. In een langzaam en ontspannen tempo en een gelukzalige sfeer, die liefdesverdriet en verlangen omzetten in schoonheid en hoop. Een melodieus landschap met een stemmig patroon als een streling van de herfstwind, dat uitermate heerlijk in het gehoor ligt maar je op een gegeven moment ook in slaap kan wiegen.

www.thepaperkites.com.au

(Johan Schoenmakers)