Onlangs vond de cd Show me the steps van Billy Marlowe de weg naar mijn brievenbus. Een cd met een verhaal. Een tragisch verhaal en daar waar tragiek en fabelachtige muziek terug te vinden zijn in een innige verstrengeling, daar klopt het hart van een muziekliefhebber vaak enkele malen sneller. Zo ook bij mij. In juni 1983 was ene Steve Satterwhite een muziekstudio rijker, maar had hij niemand wiens muziek hij kon opnemen. Satterwhite plaatste een advertentie en drie dagen later zat de 40-jarige Billy Marlowe op z’n stoep, een man die door drank en drugs zowel de goot als de gevangenis als zijn broekzak kende. Hij had al een groot aantal nummers geschreven en er werd een heuse band rond hem geformeerd waarbij toetsenist Stephen Gaboury, gitarist Jeff Golub (een latere gitarist van Rod Stewart) en verrassend genoeg Shawn Colvin, die op verschillende momenten een glansrol opeist, hun opwachting maakten.

In het openingsnummer Never figured you were gone geeft Marlowe meteen zijn visitekaartje af: Marlowe was meer dan een gelouterde muzikant. Hij blijkt een muzikant te zijn die moeiteloos en met volle overtuiging overeind bleef tussen het overige muzikale geweld. Ondanks dat er in Angels’s face en Born again de nodige strijkers te horen zijn, ervaar je als luisteraar tevens een rauwheid die paste bij zijn levensstijl. Ook de instrumentatie straalt kracht en een bepaalde felheid uit. Die aspecten zijn goed terug te vinden in de gitaarpartijen van Crying en Nijinsky. In het laatstgenoemde nummer soleert Jeff Golub er zelfs onbarmhartig op los. Hoewel de plaat destijds is opgenomen in de vroege jaren ’80 ademt hij veel meer de sfeer uit van het tijdperk van de late jaren ’60 en de vroege jaren ’70. Daarbij doet de muziek me ergens denken aan Jim Ford. Niet zozeer qua stijl maar wel qua rauwheid en vooral sfeer en gevoel.

In zo’n 35 minuten (10 nummers) heeft Marlowe zijn ziel en zaligheid bloot gegeven. Vreemd genoeg is de plaat destijds alleen uitgebracht op cassette en op een handvol LP’s. Nu mag de wereld eindelijk meegenieten van Marlowe’s artistieke “finest hour”. Voor hem komt het, zoals zo vaak, allemaal veel te laat. Zestien jaar geleden stierf hij. Inderdaad, een tragisch verhaal…

“Once in my life, I touched an angel’s face,” hoor ik hem zingen. Show me the steps is daar het prachtige bewijs van.

(Ed Muitjens)