Het kan zomaar gebeuren dat, wanneer je huiswaarts keert van een Gurf Morlix optreden, je het Beatles nummer Don’t Pass Me By neuriet. Het overkwam mij althans. Het was niet het enige niet-Morlix nummer dat hij speelde die avond, terwijl het repertoire van zijn uitstekende laatste CD Last Exit to Happyland eveneens ruim aan bod kwam. Gurf wijde ook ruim uit over zijn vriendschap met Blaze Foley. “Blaze attached himself to me!”: gaf hij aan. Vervolgens zong hij een aantal van de man’s nummers. Blaze Foley was een markant en onhandelbaar figuur, maar zijn muziek was zowel groots als kwetsbaar. Gurf illustreerde dat bijzonder sterk.

 

Gurf heeft een enorme reputatie als producer en geniet tevens gerenommeerde bekendheid vanwege zijn solo albums. Wat ik niet wist, tot vanavond, is dat de man zijn gitaar enorm kon laten spreken. Op indrukwekkende wijze wist hij meerdere stijlsmaken uit zijn instrument te trekken. Zijn gitaar, in al zijn eenvoud, werd regelmatig op deze avond tot leven gewekt. Niet iedere singer-songwriter is een geweldige gitarist, maar Gurf zeer beslist wel. Ook als entertainer was hij bijzonder sterk. Hij sprak gemakkelijk, ontspannen, vermakelijk en bovendien erg duidelijk. Hij wisselde ook uiterst prettig over van humoristisch naar meer intens.

 

Ondanks dat hij al zijn hele leven muzikant is speelt hij pas sinds een paar jaar voor publiek. Voor hem was dit een relatief nieuwe ervaring. Het avondje uit beviel me uitstekend. Een lied, een verhaal, wisselende van (Delta)blues naar country folk georiënteerde nummers. Thuisgekomen speel je Gurf’s laatste CD nog eens en dan blijkt maar liefst Patty Griffin haar stem geleend te hebben voor een aantal van de nummers die hij deze avond speelde in De Schalm. Voice of Midnight is de schitterende afsluiter van zijn CD en mensen ik heb hem deze avond zeer zeker gehoord. Klasse optreden van een vakman!