Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het vijfde album van singer-songwriter Griffin House, The Learner, valt mij niet bepaald mee. Ook niet na het plaatje meerdere keren gespeeld te hebben. Een van de redenen daarvoor is het feit dat House op deze cd te zeer bezig is naar anderen te klinken dan naar zichzelf. En dat is best jammer want als House gewoon House is, blijkt hij een meer dan gemiddelde song te kunnen schrijven, zoals hij met If You Want To en Native duidelijk aantoont.

Daar staat jammer genoeg tegenover dat House op The Learner met iets te veel overgave op zoek gaat naar een geluid dat naadloos aansluit bij wat iemand ooit kenmerkend bestempeld heeft als adult oriented rock: ontneem een wesp zijn angel en het beestje zal nooit meer steken maar voortaan nog enkel een ietwat irritante zoem voortbrengen.

Ergerlijk worden de resterende songs op deze cd overigens nooit helemaal (al komen She Likes Girls en Rule The World angstvallig dicht in die buurt), maar ik heb me meermaals afgevraagd waarom House zo risicoloos op de gulden middenweg aanstuurt. Want op zich kan iemand die het in zich heeft om een zin als ‘If i’l ever steady enough’ te laten rijmen op ‘If I’m ever Tom Petty enough’ best een potje bij me breken, zeker als hij zo’n zin in een pittige rocker weet te verwerken en zo een eigen smoelwerk vertoont.

Dat is nu net wat Griffin House op The Learner naar mijn smaak veel te weinig doet. Ondanks de hulp van de onderschatte Dan Wilson (productie, piano, basgitaar), de immer geweldige Alison Kraus (achtergrondzang) en multi-instrumentalist Ian Fitchuk (zie ook Sarah Siskind, Amy Grant en Marc Broussard) kabbelt dit plaatje voort als een eenvoudig beekje waar ik op een kolkende rivier had gehoopt. Mag het de volgende keer wat meer gekruid?

www.myspace.com/griffinhouse